مى‌داند، و مده به كشنده اينها پوستها را و آن چه در گردنش آويخته‌اند از نعل و غير آن و جلها را، و همه آن را تصدق كن، و مزد سلاخ را بده از غير اينها، و اگر پريشان باشد به او مى‌توان داد به اعتبار فقر نه به اعتبار اجرت، و هيچ چيز از اينها را به سلاخ مده از جهة مزد، و چون بخرى هدى را پس روى ذبيحه را بقبله كن، و در صحيحه «به» هست و در اكثر نسخ نيست از نساخ افتاده است، و اگر خود نيز رو بقبله باشد بهتر است، و اگر شتر باشد نحر كن و اگر غير شتر باشد ذبح كن، و بگو آن چه را ترجمه‌اش اينست كه روى دل خود را بسوى خداوندى مى‌كنم كه آسمانها و زمينها را ايجاد كرده است و رو گردانيدم از غير او به او و گردن نهادم فرمان او را و نيستم از كسانى كه از جهة خداوند خود شريك مقرر ساخته باشد به درستى كه نماز و ساير عبادات يا عبادات حجّم و زندگى و مرگم از جهة خداونديست كه آفريننده و پرورش دهنده عالميان است و او را در خداوندى شريك و عديلى نيست، و باين نيز مامور شده‌ام كه او را يگانه دانم و عبادات خود را خالص گردانم از جهة او، و از جمله مسلمانانم.

خداوندا اين هدى از تست و از براى تست و به اعانت خداوند عالميان و نام او مى‌كشم اين هدى را و خداوندم از آن اعظم است كه او را شريكى باشد كه چيزى را به نام او بكشند چنانكه در جاهليت به نام لات و عزّى و ساير بتان مى‌كشتند خداوندا قبول كن اين قربان را از من و گذشت كه بهتر آنست كه بعد از بسمله و اللَّه اكبر كارد را بكشد و در اثناى كشتن بگويد «اللهم تقبّل منّي» پس بكش و كارد را به مغز حرام مرسان يا پوست مكن يا هر دو را مكن تا بميرد و سرد شود پس بخور از او، و بهتر آنست كه در وقت خوردن قصد قربت كند، و تصدق كن و اطعام كن و هديه بفرست از جهة هر كه خواهى،