(فاذا افضت فاقتصد فى السّير و عليك بالدّعة و اترك الوجيف الّذى يصنعه كثير من النّاس فى الجبال و الاودية فانّ رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و اله كان يكفّ ناقته حتّى يبلغ رأسها الورك، و يامر بالدّعة، و سنّته السنّة الّتي تتّبع فاذا انتهيت إلى الكثيب الاحمر و هو عن يمين الطّريق فقل اللّهُمَّ ارحم موقفي و بارك لي فى عملى و سلّم لي داينى و تقبّل مناسكى)

و به اسانيد صحيحه متكثره منقولست از معاوية بن عمار كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه چون از عرفات روانه شوى به جانب مشعر هموار بر و اگر پياده، و هموار بر آن اگر سوار باشى، و بر تو باد كه هموار برانى و ترك كن دوانيدن را كه بسيارى از مردمان مى‌كنند كه چون از كوهها به زير مى‌آيند يا برود خانهاى خشك مى‌رسند مى‌دوانند يا مى‌دوند به درستى كه حضرت سيد المرسلين 6 نگاه مى‌داشتند شتر را به مهار يا به چوب سر كج آن مقدار كه سر شتر بر آن آن حضرت مى‌رسيد و مردمان را نيز امر مى‌كردند به هموارى، و سنت آن حضرت در هر بابى طريقه محموديست كه عقل و شرع هر دو حكم كرده‌اند به متابعت آن، و چون به تل سرخى رسى كه در دست راست راه واقع است بگو خداوندا رحم كن وقوف مرا و مبارك گردان اعمال مرا و سلامت دار دين مرا و قبول كن عبادات مرا.

و در صحيح منقولست از عبد اللَّه بن سنان كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه حق سبحانه و تعالى دو فرشته را موكل گردانيده است در اين تنگناهاى عرفه كه آن مشعر است و دعا مى‌كنند كه خداوندا سلامت دار سلامت دار مردمان را.

و در صحيحه اعرج منقولست كه دو ملك راههاى تنگ را مى‌گشايند در