تعرف فيما مضى)

چنين گويد مصنف اين كتاب رضي اللَّه عنه كه در زمان حضرات سيد المرسلين و ائمه طاهرين صلوات اللَّه عليهم مردمان بر شتران باردار سوار مى‌شدند و در وقت زير آمدن از شتر خود را مى‌انداختند بى آن كه دست به جايى يا به چيزى بگيرند و به زير آيند پس از اين جهت نهى فرمود تا كسى خود را نيندازد و بميرد و خود سبب قتل خود شود و داخل جهنم شود بانكه مستحق دخول شود. اين است معنى حديث زيرا كه مردمان در زمان حضرات معصومين صلوات اللَّه عليهم همه بر شتران باردار سوار مى‌شدند و حضرات صلوات اللَّه عليهم ايشان را نهى نمى‌كردند و نمى‌گفتند كه بد كرده‌ايد و اما حديثى كه مروى است در صحيح از ابن ابى عمير از بعضى از مشايخش كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر كه سوار شود بر شتر باردار بايد كه وصيت كند اين حديث نهى از سوار شدن زامله نيست بلكه امر است به ضبط كردن خود كه مبادا بيفتد و اين از قبيل متعارفست كه مى‌گويند كه هر كه بحج يا بجهاد رود در راه خدا بايد كه وصيت كند و در زمان سابق نبود مگر اين شتران باركش كه بر اينها سوار مى‌شدند و اين محملها كه الحال به همرسيده است در زمان سابق نبود، و آن چه اين شكسته را بخاطر مى‌رسد دور نيست كه مراد حضرت بر تقدير صحت حديث اين باشد كه تا كسى را مقدر باشد كه بر الاغ دم بريده گوش بريده سوار شود بهتر است‌

(از)

آن كه بر شتر باردار سوار شود بلكه بر مطلق شتر مگر شترى كه كجاوه بر آن بسته باشند، و احاديث محامل بسيار گذشت، و حضرت سيد المرسلين و حضرات ائمه معصومين صلوات اللَّه عليهم زنان خود را در كجاوه بحج بردند و شكى نيست كه زوامل نيز بود اما عرب را ضرر