نماز و روزه را

(و روى عن ابن مسكان عن ابى بصير قال سألته عن رجل تمتّع فلم يجد ما يهدى فصام ثلاثة ايّام فلمّا قضى نسكه بدا له ان يقيم سنة قال فلينظر منهل اهل بلده و اذا ظنّ انّهم قد دخلوا بلدهم فليصم السّبعة الايّام)

و به پانزده سند صحيح و سه حسن كالصحيح منقولست از ابو بصير كه گفت از آن حضرت صلوات اللَّه عليه سؤال كردم از شخصى كه حج تمتع كند و نيابد هدى را و بدل از آن سه روز روزه بگيرد و چون فارغ شود از اعمال حج به خاطرش رسد كه يك سال در مكه معظمه مجاورت نمايد حضرت فرمودند كه تخمين كند وارد شدن اهل بلدش را.

و در كافى مقدم اهل بلده در اين حديث و حديث بزنطى يعنى رسيدن يا وقت رسيدن اهل بلدش را پس گمان به همرسد كه اصحاب و رفقاى او داخل بلدش شده‌اند آن هفت روز را روزه مى‌گيرد يعنى اگر زياده از يك ماه نباشد و اگر زياده از يك ماه باشد چون يك ماه بگذرد هفت روز را روزه مى‌گيرد، و در صحيح از بزنطى منقول است بنحو حديث ابو بصير

(و فى رواية معاوية بن عمّار عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه انّه ان كان له مقام بمكّة فاراد ان يصوم السّبعة ترك الصّيام بقدر مسيره إلى اهله او شهرا ثمّ صام و ان لم يصم الثّلاثة الايّام فوجد بعد النّفر ثمن الهدى فانّه يصوم الثّلاثة لأنّ ايّام الذّبح قد مضت)

و به بيست سند صحيح منقول است از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه اگر در مكه معظمه بماند و خواهد كه هفت روز را روزه بگيرد روزه را نگيرد بمقدار رفتن بسوى خانه يا گذشتن ماه اگر بيشتر