واقع است و احاديث ابو بصير تا اينجاست كه لنفسها و به هيجده سند صحيح از حلبى منقولست تا اضحيّتك و ترجمه آيه و دعا گذشت‌

(و روى عبد اللَّه بن سنان عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه فى قول اللَّه عزّ و جلّ‌ فَاذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْها صَوافَ‌ قال ذلك حين تصفّ للنّحر و تربط يديها ما بين الخفّ إلى الرّكبة و وجوب جنوبها اذا وقعت إلى الارض)

و در كافى و در تهذيب «على الارض» و به اسانيد صحيحه منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه در تفسير قول سبحانه و تعالى كه فرموده است كه ياد كنيد اسم حق سبحانه و تعالى را بر شتران در حالتى كه راست ايستاده باشد حضرت فرمودند كه اين در وقتى است كه راست مى‌دارى شتران را از جهت نحر و دستهاى آن را مى‌بندى بهم از سر پا تا زانو رو بقبله تا وقت كشتن حركت نكند، و آن كه فرموده است كه هر گاه ساقط شود سقوطش وقتى است كه چون پاره از خون رفت بر پهلو مى‌افتد پس اولى آنست كه ايستاده باشد تا بر پهلو افتد و اگر بر پهلو بخواباند و مذبحش را بقبله كنند نيز خوبست و ليكن متابعت كلام الهى بهتر است و الحال متعارفست در ميان اعراب كه شتر كه ماند مى‌كشند رو بهر طرف كه بيفتد و چون اندك تعبى دارد كه آن را بگردانند نمى‌گردانند، و ظاهرش حرمت است چون استقبال شرط است و خواهد آمد كه تجويز وارد شده در جائى كه متعذر باشد مثل آن كه در چاه افتد و در آنجا متعذر باشد كه بگردانند مى‌توان گشت بهر طرفى كه روى آن باشد و اگر چه در مذبح نباشد، و هم چنين اگر شتر و گاو عاصى شوند به نيزه و شمشير مى‌توان كشتن و حكم صيد دارند و از امثال اين روايات توهّم كرده‌اند كه در كار نيست ذبح با استقبال بانكه آيات در