خورده به مساكين دهد، و جمعى حمل كرده‌اند جواز خوردن را بر صورت اضطرار بقصد ضمان قيمت چنانكه حق سبحانه و تعالى رخصت فرموده است تا آن كه اگر مضطر شود به غصب مال مردمان مانند خوردنى و آشاميدنى هر گاه شخصى زياد از خود داشته باشد به جبر مى‌توان گرفت با ضمان قيمت و بعضى گفته‌اند كه قيمت نمى‌بايد داد و اين قول ضعيف است و جمعى تجويز كرده‌اند بلكه واجب دانسته‌اند كه بعضى از بدن خود را ببرد و بخورد و در وجوب اشكالى هست و در جواز دغدغه نيست هر گاه با آن اميد سلامت باشد، و شراب نيز از جهة رفع تشنگى و فرو رفتن لقمه هر گاه در حلق بند شده باشد جايز است، و از جهة شفا تجويز نكرده‌اند به سبب اخبار بسيارى كه نهى از استشفا به آن وارد شده است‌