و در حسن كالصحيح از حماد از حريز از يكى از مشايخش منقولست كه آن حضرت صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر كه هدى را رانده باشد مستحبا و آن هدى به مردن رسد بر أو چيزى نيست اگر شتر باشد نحر مى‌كند و كفشى را كه در گردنش آويخته بود در ميان خود او مى‌زند، و روى كوهانش را به خون آلوده مى‌كند و بدل بر او نيست، و اگر كفاره صيد باشد يا نذر باشد آن چه مذكور شد مى‌كند و بدل مى‌دهد و هر هديى كه داخل حرم شود و هلاك شود بر صاحبش بدل نيست خواه سنت باشد يا واجب پس اگر هديى كه پاى آن بشكند يا هلاك مضمون باشد بر او واجبست كه بدلش را بخرد، و مضمون چيزيست كه واجب باشد بر تو در نذر يا غير نذر و اگر مضمون نباشد بلكه قربانى سنت باشد بر او لازم نيست كه بدلش را بخرد مگر آن كه خواهد كه سنتى ديگر به جا آورد هر چه بيشتر كند بهتر خواهد بود و ثوابش بيشتر.

بدان كه صدوق در علل مجموع اين عبارت را در صحيح از حلبى روايت كرده است كه آن حضرت فرمودند و ظاهرا در وقت سؤال على حلبى حاضر بوده است يا حضرت از جهة حلبى اين احكام را فرموده باشند بى سؤال يا با سؤال و سؤال را ذكر نكرده باشد و ليكن بعيد است چون هيچ دقيقه از او فوت نمى‌شود كه نگويد بلكه از اينجا توثيق على ظاهر مى‌شود كه موافق حلبى روايت كرده است، و دغدغه نيست در توثيق على و ليكن مذهبش باطل است و ظاهرا پيش از وقف اين اخبار را از او روايت كرده بودند از كتابش، و مدار حال راوى در وقت روايت است و چون در آن وقت تصنيف كرده بود و فضلا از او روايت كرده بودند بعد از وقت نيز از او روايت كرده‌اند و كتاب او را از اصول أربعمائة شمرده‌اند، و اگر صدوق از حلبى روايت مى‌كرد و بعد از آن ذكر مى‌كرد از على كه او نيز مثل حلبى روايت كرده است بهتر بود