و به هيجده سند صحيح از معاوية بن عمّار نيز منقولست قريب باين زيادتى كه گوشتش را نمى‌توان خورد و در صحيحه ديگر از معاويه منقول است كه گوشت مضمون را مى‌تواند خورد. محمولست بر آن كه گوشت هدى مضمون حرام نيست پس اگر به مستحق دهد و مستحق طعام بپزد يا به او بفروشد يا ببخشد مى‌تواند خورد

(و روى منصور بن حازم عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه فى الرّجل يضلّ هديه فيجده رجل اخر فينحر فقال ان كان نحره بمنى فقد اجزا عن صاحبه الّذى ضلّ عنه و ان كان نحره فى غير منى لم تجز عن صاحبه)

و به دوازده سند صحيح منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه در شخصى كه هديش يعنى هدى قرانش گم شده باشد و شخصى بيابد و او را بكشد حضرت فرمودند كه اگر در منى كشته است مجزى است از صاحبش كه از او گم شده است و اگر در غير منى كشته باشد از صاحبش مجزى نيست يعنى سنّت است كه ديگرى را بكشد اگر واجب باشد بنذر و شبه آن، و ظاهرا وقتى مجزيست كه بقصد صاحبش بكشد و اگر بقصد خود كرده باشد از هيچ يك مجزى نيست و گوشتش بر صاحبش حلال است چنانكه ظاهر مرسله جميل است از آن حضرت صلوات اللَّه عليه‌

(و روى عبد الرّحمن بن الحجّاج عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه قال اذا عرّف بالهدى ثمّ ضلّ بعد ذلك فقد اجزا)

و به چهار سند صحيح و دو حسن كالصحيح منقولست كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر گاه هدى را به عرفات برده باشند و گم شود بعد از آن مجزى است از او و محمولست بر هدى قران و قربانى‌