[انتفاع به پوست قربانى‌]

(و يجوز ان ينتفع بجلدها او يشترى بها متاع او يدبغ فيجعل منه جراب او مصلّى و ان تصدّق به فهو افضل)

و جايز است كه از پوست قربانى منتفع شوند يا بفروشند و از امتعه خانه چيزى بخرند يا آن را دباغى كنند و از آن انبانى، يا محل جا نمازى كنند و اگر پوست را تصدق كند افضل است. اين مضمون در اخبار بسيار از صحيح و كالصحيح وارد است و اخبار صحيحه بسيار وارد شده است كه پوست و جل و آن چه در گردن ذبيحه آويخته‌اند همه را تصدق كنند چنانكه حضرت سيد المرسلين 6 كردند و جواز منافات با كراهت ندارد چون در بعضى از اخبار نهى واقع شده است از اينها

[نسيان قربانى‌]

(و اذا نسى الرّجل ان يذبح بمنى حتّى زار البيت فاشترى بمكّة ثمّ نحرها فلا باس قد أجزأ عنه)

و در صحيح از معاوية بن عمار منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه در شخصى كه فراموش كند كه در منى قربان كند تا آن كه زيارت خانه بكند و چون به خاطرش رسد در مكه بخرد شتر را و نحر كند حضرت فرمودند كه باكى نيست و از او مجزيست‌

[اگر قربانى شرائط را نداشته باشد]

(و سال علىّ بن جعفر اخاه موسى بن جعفر صلوات اللَّه عليه عن الرّجل يشترى الضّحيّة عوراء فلا يعلم الّا بعد شرائها هل يجزى عنه قال نعم الّا ان يكون هديا فانّه لا يجوز ان تكون ناقصا)

و به هفده سند صحيح منقولست از على كه گفت سؤال كردم از برادرم حضرت امام موسى كاظم صلوات اللَّه عليه از شخصى كه قربانى بخرد كه يك چشم باشد و مطلع نشود بر آن مگر بعد از خريدن آيا مجزيست از او فرمودند كه بلى مگر آن كه هدى باشد كه جايز نيست كه آن ناقص باشد و