قيمت داشت و حلقه بينى او طلا بود داخل اين شتران بود و چون آن حضرت حق سبحانه و تعالى و بزرگى او را مى‌دانست در خور علمش تعظيم شعاير مى‌فرمودند با آن كه آن حضرت نزد حق سبحانه و تعالى عزيزتر و عظيمتر است از جميع مكنونات بود: تعظيم شعاير الهى مى‌كردند چون فى الجمله تعظيم او بود

[اگر قربانى قبل از ذبح بميرد]

(و اذا اشترى الرّجل اضحيّة فماتت قبل ان يذبحها فقد اجزات عنه و ان اشترى الرّجل اضحيّته فسرقت فان اشترى مكانها فهو افضل و ان لم يشتر فليس عليه شى‌ء)

و اگر كسى قربانى را بخرد و بميرد پيش از آن كه او را بكشد از او مجزيست و اگر كسى قربانى را بخرد و دزد آن را ببرد پس اگر بعوض آن بخرد افضل است و اگر نخرد بر او چيزى نيست.

و در صحيح از معاوية بن عمار منقولست كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه از شخصى كه قربانى را بخرد و آن بميرد يا دزد آن را ببرد پيش از كشتن؟ حضرت فرمودند كه باكى نيست و اگر عوض آن ديگرى را بكشد بهتر است و اگر نكشد بر او چيزى نيست.

و آن چه صدوق ذكر كرده است ظاهرا عبارت همين حديثست كه فرق كرده است ميان مردن و دزد بردن و شكى نيست كه آن چه در روايتست بهتر است و ليكن چون صدوق اخبار ديگر را ديده است كه فرق كرده‌اند در اينجا نيز فرق كرده است و آن اخبار در هدى وارد است و ممكن است كه به همين نحو روايت ديگر ديده باشد، و غرض صدوق آنست كه اگر بميرد چون حق سبحانه و تعالى كشته است اهتمامى در بدل نيست بخلاف آن كه دزد برده باشد كه اكثر اوقات از تقصير اين كس چنين مى‌شود كه دزد مى‌برد