مثل ظاهر حلبى نيز جواز خصى است با كراهت و شكى نيست در آن كه در هدى واجب اكتفا به آن نمى‌توان كرد و در سنتى نيز ترك اولى است با قدرت و اللَّه تعالى يعلم‌

(و ذبح رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و اله عن نسائه البقر)

و منقول است در صحيح از معاويه بن عمار كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه چون رمى جمره عقبه را به جا آورى شترى يا گاوى بخر از جهة هدى و اگر بهم نرسد يا نداشته باشى قوچى بخر كه فربه باشد و خصيه داشته باشد و اگر بهم نرسد گوسفندى بخر كه خصيه‌اش را ماليده باشند و الا بز نرى بخر كه خصى نباشد و اگر نه هر چه به همرسد، و تعظيم كن شعار الهى را يعنى سعى كن در آن كه خوب باشد و نقص در آن نباشد و تعظيم اوامر الهى تعظيم حق سبحانه و تعالى است چنانكه خود فرموده است كه هر كه تعظيم مى‌كند شعاير الهى را مانند ذبيحه فربه نفيس قيمتى كه عيب نداشته باشد يا مناسك حجرا و يا موضع عبادات حجرا مثل عرفات و مشعر كه از اركان دين است يا جميع عبادات را تعظيم نمودن علامت تقواى دلهاست يعنى اگر در دل تو خداوندت عظيم است اوامر و نواهى او نيز عظيم است.

و ديگر فرموده است كه گوشت و خون ذبيحه اعتبارى ندارد نزد حق سبحانه و تعالى و ليكن تقوى و پرهيزكارى كه علامت معرفت و محبت اوست نزد او عظيم است، و عبادات ظاهرى علامت عبادات باطنى است نمى‌بينى كه حضرت سيد المرسلين 6 از جهة هر زنى از زنان خود گاوى نفيس قربانى نمودند و خود شصت و شش شتر نفيس بدست مبارك خود قربان كردند، و از آن جمله شتر ابو جهل بود كه بسيار