اركان خانه را مسح مى‌كردند و مى‌بوسيدند به عصاى سر كجى كه داشتند از جهة راندن شتر، و احاديث صحيحه وارد است كه آن حضرت در جميع مناسك حج سواره بودند از جهة آن كه مردمان را تعليم كنند كه چگونه مناسك را بفعل آورند

(و روى ابو بصير انّ ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه مرض فامر غلمانه ان يحملوه و يطوفوا به فامرهم ان يخطوا برجله الارض حتّى تمسّ الارض قدماه في الطّواف)

و مرويست در موثق از ابو بصير كه گفت حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه بيمار شدند امر فرمودند غلامان را كه آن حضرت را بر محفّه بردارند يا بر پشت و آن حضرت بر پشت ايشان طواف كردند و اگر در محفّه مى‌بودند كه محفّه را به زمين نزديك كنند كه كف پاهاى آن حضرت به زمين برسد و اگر بر دوش بودند مى‌فرمودند كه قد خود را بد زدند در طواف تا قدمهاى مبارك آن حضرت به زمين برسد ظاهرا و اين معنى را از روى استحباب به جا مى‌آوردند

(و فى رواية محمّد بن الفضيل عن الرّبيع بن خثيم انّه كان يفعل ذلك كلّما بلغ إلى الرّكن اليمانيّ)

و در قوى منقولست از محمد از ربيع بن خثيم كه مجهول است و ربيعى نيست كه از زهاد ثمانيه است و همنام اويند پدر و پسر و ربيع نيز ديده بود اين واقعه را او مى‌گويد كه چون حضرت به ركن يمانى مى‌رسيدند پاها را به زمين مى‌كشيدند و ممكن است كه در دو واقعه باشد

(و سال اسحاق بن عمّار ابا ابراهيم صلوات اللَّه عليه عن المريض المغلوب يطاف عنه بالكعبة فقال لا و لكن يطاف به)