فرموده‌اند و از اين اسلوب ظاهر مى‌شود كه صدوق حديث سابق را چنان فهميده است كه در احتمال ثانى مذكور شده نه به نحوى كه علما گفته‌اند

(و فى رواية عليّ بن عطيّة عن ابيه عن ابى جعفر صلوات اللَّه عليه قال لمن اتّقى اللَّه عزّ و جلّ)

و كالصحيح منقول است از عطيه بن عبيد كه حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه عليه فرمودند در تفسير «لِمَنِ اتَّقى‌» كه مراد الهى آنست كه بر او گناهى نيست كه متقى باشد در احرام يا در بقيه عمر و ظاهرش تقواست از كباير و صغاير و محتمل است كه مراد كباير باشد چنانكه در حديث كالصحيح وارد است، و در روايات صحيح و حسن كالصحيح وارد است كه مراد تقواست از شرك كه عبارتست از مذهب باطل و حضرت فرمودند كه پاك شدن از گناهان مخصوص شيعيان است كه حج ايشان صحيح است و باقى مردمان سياهى لشكر اسلامند و از مسلمانان نيستند

(و روى انّه يخرج من ذنوبه كهيئة يوم ولدته أمّه)

و در احاديث صحيحه و كالصحيحه بسيار وارد شده است و بعضى از آن گذشت كه حاجيان بر سه قسمتند يكى آن كه از آتش دوزخ آزاد مى‌شوند و به عبارت ديگر گناهان گذشته و آينده ايشان را مى‌آمرزند و اين جماعت افضل حجّاجند.

و طايفه ديگر كسانى‌اند كه گناهان گذشته ايشان را مى‌آمرزند مثل روزى كه از مادر متولّد شده‌اند و در آينده اگر متقى باشند از كباير مغفورند و آن چه صدوق ذكر كرده است اين جماعتند يا اعم از اين طايفه و طايفه اولى زيرا كه در اين معنى هر دو شريكند و طايفه اولى زيادتى دارند، پس هر كه متقى باشد در بقيه عمر البته مغفور است و طايفه سيم كفارند كه غير اثنى‌