اينست كه هر كه تعجيل كند در دو روز بر او گناهى نيست، و كسى كه تاخير كرد بر او گناهى نيست كسى را كه تقوى ورزد. يعنى اجتناب كند از صيد كردن تا آن كه اهل منى كوچ كنند در نفر دويم و اين عبارت دو احتمال دارد يكى آن كه تخيير نسبت به كسى است كه اجتناب كرده باشد و بعد از اين نيز اجتناب كند از صيد اگر در نفر اول كوچ كند تا شبيه باشد با جمعى كه در منى مانده‌اند از جهة نفر دويم بنا بر آن چه مشهور است بين الاصحاب و اظهر بحسب عبارت آنست كه اگر در نفر اول كوچ كند يا در نفر دويم بر او گناهى نمى‌ماند هر گاه بپرهيزد از صيد روز سيزدهم هر چند بر او حلال شده باشد صيد احرامى، و اگر تواند كه از حرم بيرون رود و صيد كند، و ليكن اگر نكند گناهانش آمرزيده مى‌شود و معانى ديگر بعضى گذشت و بعضى را مى‌گويد در اين باب‌

(و فى رواية ابن محبوب عن ابى جعفر الاحول عن سلام بن المستنير عن ابى جعفر صلوات اللَّه عليه انّه قال لمن اتّقى الرّفث و الفسوق و الجدال و ما حرّم اللَّه عليه فى احرامه)

و در روايت ابن محبوب بطرق صحيحه از محمد بن على بن نعمان مؤمن الطاق ثقه از سلام بن مستنير، و شيخ او را در رجال حضرت سيد الساجدين و صادقين ذكر كرده است و مدح و جرحى ذكر نكرده است و اين جهالت مضر نيست چون صحيح است از ابن محبوب كه حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه عليه فرمودند در تفسير «لِمَنِ اتَّقى‌» يعنى گناهى بر او نيست اگر در حال احرام اجتناب نموده است از محرمات احرام از جماع و دروغ و لا و اللَّه و بلى و اللَّه و باقى چيزهائى را كه حرام است در احرام و قريب باين گذشته به اسانيد صحيحه از محمد بن مسلم و حلبى و ليكن سه اول را ذكر