المواضع شاء و هو موسّع عليه و لا قوّة الّا باللَّه)

و چنين گويد صدوق كه اين كتاب را تصنيف كرده است كه خدا از او راضى باد كه اين اخبار همه صحيح است باصطلاح قدما و اختلاف نيست در ميان اين اخبار و كسى كه عمره مفرده كند مخير است در عمل به همه از هر ميقاتى كه خواهد احرام مى‌كرد و مذكور شد كه تغيير اسلوب دلالت مى‌كند كه صدوق چنين يافته است كه خبر مسمع و حديث بريد مخالفت دارند با يكديگر بحسب ظاهر و در واقع مخالفت ندارد و چون لازمست كه احرام بگيرد از ميقات هر ميقاتى كه هست صحيح است، و قطع تلبيه مى‌كند از هر جا از اين مواضع كه خواهد و بر او توسعه كردند، و چون ذكر الهى و حمد اوست اگر تلبيه را بگويد بهتر است، و بعد از آن در فضليت تا وقتى كه مسجد الحرام را از دور به بيند و بعد از اين تا وقتى كه خانهاى مكه را به بيند و بعد از آن تا وقتى كه داخل حرم شود و نيست قوتى مگر بعون الهى يعنى اين جمع كه كردم اخبار را بعون و قوت الهى است.

و شيخ الطائفه چنين جمع كرده است كه رواياتى كه واقع شده است كه قطع تلبيه مى‌كند وقتى كه كعبه يا مسجد را به بيند: از جهة جمعى است كه از مكه معظمه بيرون رفته باشند و در اين صورت مخير خواهند بود ميان قطع تلبيه در ديدن مسجد و كعبه و آن چه واقع شده است كه تا عقبه مدنيين: نظر به اهل مدينه است و آن چه واقع شده است كه ببيند خانهاى مكه را يا ذى طوى را به بيند: نظر به كسى است كه از جانب عراق آمده باشد، و آن چه بخاطر اين ضعيف مى‌رسد و شايد بعضى را گفته باشند آنست كه اگر احرام را از خارج حرم گرفته باشد مثل تنعيم چنانكه در حسنه معاوية بن عمار بود و در گفتن تلبيه مخيّر است ميان ديدن مسجد الحرام و كعبه و دور نيست كه توان گفت كه اگر از تنعيم باشد كه متصل است به اول حرم چون مسافتش قليل است بگويد تا كعبه را به بيند و تا ديدن مسجد نيز خوب باشد، و اگر از