و منقولست در صحيح از عبد اللَّه بن سنان كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه از بنده كه در خارج بلد مى‌باشد از جهة چرانيدن حيوانات و به همين راضى مى‌شود كه عمره را به جا آورد و بيرون رود بر سر حيوانات حضرت فرمودند كه اگر در ماه ذو القعده باشد خوبست و اگر در ماه ذى الحجه داخل شده باشد پس خوب نيست مگر آن كه حج كند و اكتفا به عمره نكند و ظاهرا بر سبيل استحباب مؤكد باشد نسبت به مولى كه اگر در ماه ذى الحجه او را رخصت عمره دهد رخصت بدهد كه حجرا نيز به جا آورد چنانكه گذشت‌

(و اعتمر رسول اللَّه 6 ثلث عمر متفرّقات كلّها فى ذى القعدة عمرة اهلّ فيها من عسفان و هى عمرة الحديبيّة و عمرة القضاء احرم فيها من الجحفة و عمرة اهلّ فيها من الجعرانة و هى بعد ان رجع من الطّائف من غزاة حنين)

و منقولست در صحيح از معاوية بن عمّار كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه حضرت سيد المرسلين صلى اللَّه عليه سه عمره به جا آوردند كه هر سه بر سبيل اتفاق در ذى القعده واقع شد، يكى عمره بود كه احرام گرفته‌اند از جهة آن از عسفان و اين عمره حديبيّة بود كه ممنوع شدند از دخول مكه معظمه و با كفار قريش صلح كردند كه حضرت سال ديگر بيايند و اهل مكه، مكه را خالى كنند و حضرت سه روز بيشتر در مكه نمانند و حق سبحانه و تعالى نكرده ايشان را در حكم كرده قبول فرمود و عمره ديگر عمره قضا بود كه احرام را از جحفه گرفتند، و عمره ديگر آن بود كه احرام و بلند كردن آواز تلبيه را در جعرانه واقع ساختند در وقتى كه از طايف مراجعت فرمودند بعد از جنگ حنين و احاديث بر اين مضمون از طرق خاصه و عامه متواتر است و در صحاح سته سيّما در بخارى‌