باب من اوصى فى الحجّ بدون الكفاية

(روى ابن مسكان عن ابى بصير عمّن ساله قال قلت له رجل اوصى بعشرين دينارا فى حجّة فقال يحجّ بها رجل من حيث يبلغه)

اين بابى است در آن كه كسى وصيّت كند مالى را كه صرف نمايند در حج و كافى نباشد.

منقول است در صحيح از عبد اللَّه از ليث كه هر دو از اهل اجماعند از كسى كه از او سؤال كرد از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه و گفت به آن حضرت عرض نمودم كه هر گاه شخصى وصيّت كند به بيست مثقال طلا كه از جهة او استيجار كنند. حجرا فرمودند كه اگر در بلد موت وفا نكند از هر جا كه وفا كند استيجار كنند.

و ظاهرش آنست كه حج مى‌بايد مهما أمكن از بلد موت باشد و ليكن اين حديث و امثال اين در وصيّت وارد شده و ظاهر وصيّت منصرف مى‌شود به بلد موت و در آن دغدغه نيست اگر از ثلث بيرون آيد زايد بر قدر اجرت حج ميقاتى و الا هر چه بيرون آيد، و عمده نزاع در وقتى است كه وصيت نكرده باشد كه آيا از بلد موت بايد يا از ميقات كافى است اخبار صحيحه بحسب ظاهر دلالت مى‌كنند بر اخراج حج، و حج عبارتست از افعال حج و راه از افعال حج نيست بى‌دغدغه و بر تقديرى كه مقدمه واجب واجب باشد هر واجبى را قضا نمى‌بايد كرد با آن كه مقدمه در حال حيات‌