باب ما يقضى عن الميّت من حجّة الاسلام اوصى او لم يوص‌

[اگر ميت فقير باشد و حج بر عهده او باشد]

(روى هارون بن حمزة الغنوىّ عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه فى رجل مات و لم يحجّ حجّة الاسلام و لم يترك الّا قدر نفقة الحجّ و له ورثة قال هم احقّ بميراثه ان شاءوا اكلوا و ان شاءوا حجّوا عنه)

اين بابى است در بيان قضا حجّة الاسلام از كسى كه در ذمّه‌اش مستقر شده باشد و نكرده باشد و خواه وصيّت كرده باشد يا وصيّت نكرده باشد و در حديث سابق گذشت، و احاديث بر وجوب قضا متواتر است از طرفين.

منقولست در صحيح على المشهور و در حسن كالصحيح على الظّاهر از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه در شخصى كه بميرد و حجة الاسلام را نكرده باشد و از او نمانده باشد مگر بقدر نفقه حج كه راحله نداشته باشد يا نفقه عيال نداشته باشد حضرت فرمودند كه چون استطاعت نداشته است و پيشتر نيز در ذمه او مستقر نشده است وارثان او احقّند به ميراث او اگر خواهند صرف خود مى‌كنند و اگر خواهند از جهة او حج يا استيجار حج مى‌كنند.

و منقولست در صحيح به دوازده سند از معاويه كه آن حضرت صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر كه بميرد حجة الاسلام را نكرده باشد و از او نمانده باشد مگر مقدار نفقه حج پس وارثان او سزاوارترند بمال او اگر