الشّكّ الّا ان يستيقن)

و كسى كه شك كند در عضوى از اعضاى وضو و نشسته باشد در حال وضو ساختن كه مشغول وضو باشد، يا از وضو فارغ شده باشد و برنخاسته باشد چنانكه ظاهر عبارت دلالت مى‌كند اما اول اظهر است پس اعاده مى‌كند وضو را يعنى عضوى را كه شك كرده است به جا مى‌آورد و ما بعد آن را تا به آخر، و اگر از جاى خود برخاسته باشد و شك كند در عضوى از اعضا كه آن را شسته‌ام يا مسح كشيده‌ام پس ملتفت به آن شك نشود مگر آن كه يقين كند كه به جا نياورده است به جا مى‌آورد آن را و ما بعد آن را اگر ترى باقى باشد و الا از سر مى‌گيرد.

و مجموع مضمون روايات صحيحه است خصوصا زراره و اشكالى كه هست در آن صورتست كه از وضو فارغ شده باشد به آن كه يقين داند كه مسح پاها كرده است اما هنوز نشسته باشد و شك كند در عضوى از اعضاى وضو، ظاهر اين عبارت دلالت مى‌كند كه اعاده كند، و ظاهر اخبار بسيار و قول اكثر اصحاب آنست كه شك بعد از فراغ است و اعتبار ندارد، و اگر برگردد بقصد احتياط بهتر است و اللَّه تعالى يعلم.

(و من شكّ فى الوضوء و هو على يقين من الحدث فليتوضّأ، و من شكّ فى الحدث و كان على يقين من الوضوء فلا ينقض اليقين بالشّك الّا ان يستيقن)

و كسى كه شك كند در وضو و يقين در حدث سابق داشته باشد بايد كه وضو كند، و كسى كه شك در حدث داشته باشد و يقين داند وضوى سابق را پس بايد كه يقين خود را به سبب شك نشكند مگر يقين در حدث بهم رسد.

[كسى كه يقين در وضو و حدث داشته باشد و نداند كه كدام يك پيشتر است‌]

(و من كان على يقين من الوضوء و الحدث و لا يدرى أيّهما اسبق فليتوضّأ)

و كسى كه يقين در وضو و حدث داشته باشد و نداند كه كدام يك پيشتر است بايد كه وضو بسازد بدان كه در اين مسأله بحسب ظاهر