آب را مى‌توان خورد و مى‌توان وضو ساخت و پيشتر گذشت كه مكروه است سؤر فاره، و لا بأس منافات با كراهت ندارد بلكه مؤيد كراهت است.

و در حديث صحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه وارد شده است كه از آن حضرت سؤال نمودند از موش و عقرب و امثال اينها اگر به آبى روند زنده در آيند آيا از آن آب مى‌توان خورد و وضو مى‌توان كرد حضرت فرمودند كه سه كف آب از آنجا بريزند و باقى را بخورند و وضو سازند و ظاهرا به سبب اين سه كف ريختن كراهت تخفيف يابد، و ممكن است كه زايل شود بالكلية.

[اگر وزغ در چاه افتد از آن سه دلو آب مى‌كشند]

(و الوزغة اذا وقعت فى البئر نزح منها ثلث دلاء)

هر گاه چلپاسه در چاه افتد از آن سه دلو آب مى‌كشند و بر اين مضمون سه حديث وارد شده است و شيخ زين الدين عليه الرحمة ذكر كرده است كه حديث ندارد از روى غفلت.

(و اذا ذبح رجل طيرا مثل دجاجة او حمامة فوقع بدمه فى البئر نزح منها دلاء)

و اگر شخصى مرغى را بكشد مثل مرغ خانگى يا كبوتر و با آن خون به چاه افتد از آن چاه چند دلو بكشند و بر اين مضمون صحيحه على بن جعفر و موثقه عمار دلالت مى‌كند و قريب باين گذشت.

(و سئل علىّ بن جعفر صلوات اللَّه عليهما عن رجل ذبح شاة فاضطربت فوقعت فى بئر ماء و أوداجها تشخب دما هل يتوضّأ من تلك البئر قال ينزح منها ما بين ثلثين دلوا إلى اربعين دلوا ثم يتوضّأ منها)

و سؤال كرد على پسر حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه از برادرش از شخصى كه گوسفندى را بكشد و دست و پا بزند تا خود را به چاه اندازد و خون از رگهاى او روان باشد و خونها در چاه رود آيا از آن آب چاه وضو مى‌توان ساختن حضرت فرمودند كه از سى دلو تا چهل دلو بكشند و بعد از آن وضو بسازند و سند صدوق به على بن جعفر صحيح است و ظاهرش آنست‌