آن كه آبى ديگر بهم رسد كه به آن غسل كند پس حضرت صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر گاه به نحوى كه از آب غسل مى‌كند از باران غسل كند كافيست.

و ظاهرش آنست كه نيّت غسل كند و اوّل قصد شستن سر بكند و ديگر بدن يا بعد از آن قصد جانب راست و بعد از قصد جانب چپ كند يا اگر باران عظيم باشد كه بى‌فاصله عرفى به همه اعضاء بعنوان جريان برسد كافيست، و بدل غسل ارتماسى خواهد بود.

و باز بسند صحيح از برادرش سؤال مى‌كند كه هر گاه شخصى خواهد كه وضو بسازد و به آب باران اعضاى وضو را بشويد آيا مجزيست حضرت فرمودند كه اگر بنحو وضو بشويد صحيح است و مجزى است به آن كه نيت بكند و اول رو را به باران دارد تا شسته شود و ديگر دست راست ديگر دست چپ بعد از آن مسح سر به آب وضو كند كه آب باران داخل آن نشود كه آب جديد شود و هم چنين مسح پاها.

و از اين باب است آن چه علما ذكر كرده‌اند كه هر گاه شخصى در ميان حوضى يا نهرى باشد رو را بر آب زند بعد از نيت و ديگر دست راست و ديگر دست چپ را و بعد از آن مسح سر و پاها كند به عنوانى كه به آب جديد نباشد بلكه اگر زير آب باشد و نيت بكند و اول رو را از آب بيرون آورد و بعد از آن دست راست را بيرون آورد و ديگر دست چپ را بقصد شستن صحيح است بشرط آن كه مسح به آب جديد نباشد.

[وضو با سؤر موش‌]

(و روى اسحاق بن عمّار عن ابى عبد اللَّه عليه السّلم انّ ابا جعفر عليه السّلم كان يقول لا بأس بسؤر الفأرة اذا شربت من الاناء ان يشرب منه و يتوضّأ منه)

و بسند كالصحيح روايت كرده است اسحاق از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه عليه و آله مى‌فرمودند كه باكى نيست به بازمانده موش هر گاه از ظرفى آب خورده باشد، آن‌