به گفتش نى خدا كشتش نه مردم‌

ره روشن مكن، بر خويشتن گم‌

بگفتش شه بگاه جان سپردن‌

خدا جان گيرد اندر وقت مردن‌

ز گفتار شه آن مردود يزدان‌

به قتل سرور دين داد فرمان‌

چو دست شاه دين بگرفت جلّاد

برآمد از حريم اللَّه فرياد

به شه آويخت دخت شاه محشر

بگفت اى دشمن دادار داور

مرا با او بكش تا هر دو با هم‌

شويم آسوده از اين محنت و غم‌

ز غوغا و فغان جمع حضّار

گذشت از قتل آن سلطان بيمار

دل پر كينه آن مير كافر

نياسودى ز آزار پيمبر

سر سردار دين برداشت از جان‌

بگفت اى سرور دنيا و عقبى‌

چه خوش خندان بدى در زندگانى‌

تو را پيرى رسيد اندر جوانى‌

جسارتها بدان سر، آن لعين كرد

كه شد قلب نبى زان غم پر از درد

برآشفت آن صحابى مرد از آن كار

همى گرييد و گفت اى مير كفّار

مكن آزار اين سر را از اين بيش‌

مزن بر جان اين بيچارگان بيش‌

مر اين سر زينت دوش رسول است‌

على را جان و دلبند بتول است‌

عبيد اللَّه گفت اى ناسزا مرد

هميشه باد جان تو پر از درد

چرا گريى ز فتح حق يكتا

كه دفع دشمن ما كرد از ما