همداستانند كه امير المؤمنين (ع) پيش از هر كسى به اسلام گرويده است و چشم به هم زدنى به خدا شرك نورزيده در برابر بتى به سجده نيفتاده است، بل او همان كسى است كه با رفتن بر شانه پيامبر 6، عهده‌دار شكستن بتها شد.

احمد بن حنبل در مسند خود[1]- به نقل از ابو مريم به نقل از على (ع) روايت مى‌كند كه فرمود: من و پيامبر 6 به راه افتاديم تا به كعبه رسيديم. پيامبر 6 به من فرمود:

بنشين. من هم نشستم و پيامبر بر دوش من نشست، خواستم برخيزم كه نتوانستم.

پيامبر 6 ناتوانى مرا ديد و فرود آمد و نشست و به من فرمود: بر دوشم بنشين. من هم بر دوش او نشستم. على (ع) مى‌گويد: پيامبر 6 برخاست. على (ع) مى‌گويد: در اين هنگام چنان به نظرم مى‌رسيد كه اگر بخواهم به افق آسمان دست مى‌يازم تا آن كه بر بيت اللَّه الحرام بالا رفتم و در آن جا تنديسى بود از برنج يا مس. پس آن را از چپ و راست و جلو و عقب در بر گرفتم تا جايى كه آن را كامل در اختيار داشتم. پيامبر 6 فرمود: آن را به زمين بيفكن و من هم آن را به زمين افكندم و آن تنديس بشكست چونان كه جامى شيشه‌اى مى‌شكند. سپس فرود آمدم و به همراه پيامبر 6 به سرعت پشت خانه‌ها پنهان شديم تا مبادا كسى از مردم، ما را ببيند.

طبرى صاحب «خصائص»[2]- به نقل از پيامبر 6 روايت مى‌كند كه فرمود: «فرشتگان بر من و على هفت سال درود مى‌فرستادند و اين از آن رو بود كه شهادت‌ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ‌ جز از من و على به آسمان نمى‌رفت.

در كتاب «اليواقيت» ابو عمر زاهد به نقل از ليلى غفّاريه به نقل از پيامبر اكرم 6 آمده است كه فرمود: على بن ابى طالب نخستين كسى است كه ايمان آورد و اوّلين مردمان‌

[1] مسند احمد بن حنبل 1/ 84.

[2] ما بر اين سخن دست نيافتيم، ولى در« احقاق الحق» 7/ 363- 364 به نقل از« مناقب» خوارزمى/ 19 و به نقل از« مناقب» ابن مغازلى/ 14 و ميزان الاعتدال و لسان الميزان و ينابيع المودّة نقل شده است. نيز در« الاصابة» بخش اوّل 8/ 183 مى‌توان به اين سخن دست يافت.