آن‌ها را قاضى قرار داده است، قاضى القضاة رأى همه آن‌ها را درست مى‌داند در صورتى كه خداى ايشان يكى و پيغمبر آن‌ها يكى و كتابشان يكى است. آيا خداوند سبحان ايشان را امر فرموده است كه مخالف يك ديگر فتوا بدهند آنان هم فرمان او را پيروى كرده‌اند؟ يا اين كه آنان را از اختلاف نهى نموده است و آن‌ها معصيت و نافرمانى كرده‌اند، يا اين كه خداى متعال دين ناقصى فرستاده و براى اتمام آن از ايشان كمك و يارى خواسته است؟

يا اين كه خود را شريك خداوند مى‌دانند و حكمى مى‌دهند كه او هم راضى است؟ يا اين كه خداوند دين كاملى فرستاده است و حال آن كه خداوند مى‌فرمايد: «هيچ چيز را در قرآن فروگذار نكرده‌ايم»[1] و «در آن هر چيزى بيان شده است»، و ذكر فرموده است كه بعضى از قرآن، بعضى ديگر را تصديق مى‌كند و اختلافى در آن نيست و لذا فرموده است: «اگر اين قرآن از جانب غير خدا بود هر آينه در آن اختلاف بسيار مى‌يافتند»، و اين كه قرآن ظاهرش زيبا و باطن آن ژرف و بى‌پايان است و عجايب و غرايب و تاريكى‌ها از ميان نمى‌رود مگر در پرتو آن.

نيز حضرت (ع) مى‌فرمايد: اى آدميزاده! چنين نباشد كه بيش‌تر همّ تو روزى از تو باشد كه اگر از دستت رود از اجل تو به شمار نيايد. هر روزى كه بيايد كه تو در آن حضور داشته باشى خداوند روزى تو را خواهد داد، و بدان كه هرگز نخواهى توانست چيزى بيش از نيرويت به دست آورى مگر آن كه براى ديگرى ذخيره كنى. به وسيله آن بهره تو در دنيا فزونى مى‌گيرد و وارث تو از آن برخوردار مى‌گردد و با آن در روز رستاخيز

[1] سيد شبّر در حق اليقين 1/ 254 مى‌گويد:

« آيات پى در پى و اخبار متواتر، گواه آن است كه خداوند تبارك در كتاب خود هر چيز را گفته حكم آن را آورده است مانند اين آيه قرآنى: ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْ‌ءٍ[ انعام/ 38؛] و نيز نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ‌ءٍ[ نحل/ 89؛] و نيز« وَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ فَصَّلْناهُ تَفْصِيلًا[ اسراء/ 12؛] و نيز وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلَّا فِي كِتابٍ مُبِينٍ‌[ انعام/ 59؛]. به علاوه برهان وجدانا نيز روشن است كه انديشه مردم به اين حد نمى‌رسد و ناگزير خداوند بايد كسى را قرار دهد كه همه اين امور را بداند و مردم بدو رجوع كنند، و نيز اگر ثابت شد كه همه چيز در قرآن روشن شده است چگونه مى‌تواند امامت كه بزرگ‌ترين و مهم‌ترين امور است مورد غفلت قرار گيرد».