ادعيه اوقات و اماكن شريف و مقدّس را از او آموختند.

عبادت پيشگى او بدان جا رسيده بود كه هر گاه [در نماز] روى به سوى خداى مى‌كرد با تمامى وجود و با قطع نظر از دنيا روى به سوى حق تعالى مى‌آورد [تا جايى كه او] دردى را احساس نمى‌كرد، زيرا آن گاه كه خواستند تير از پيكرش برون آورند رهايش كردند تا هنگام نماز رسد، پس چون به نماز پرداخت و روى به سوى خداوند آورد آهنى را از پيكرش برون آوردند[1].

سرور ما زين العابدين- صلوات اللَّه عليه و سلامه- در يك شبانه روز هزار ركعت نماز مى‌گزارد و با صحيفه امير المؤمنين (ع) دعا مى‌خواند و سپس چونان انسانى كه جام صبرش لبريز شده باشد آن را به كنارى مى‌نهاد و مى‌گفت: عبادت من كجا و عبادت على كجا[2][3].

[1] اين خبر در احقاق الحق 8/ 602 به نقل از مناقب مرتضويه/ 364 نقل شده است.

[2] شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد 1/ 27+ ينابيع المودّة/ 150.

[3] ابن ابى الحديد در مقدّمه شرح نهج البلاغه، پيرامون عبادت على( ع) مى‌گويد:

« هنگامى كه ما در دعاها و مناجاتهاى حضرت( ع) ژرف‌انديشى كنيم و بزرگداشت و تجليل مقام كبريايى از سوى حضرت( ع) را كه در بردارنده هيبت الهى و خشوع در برابر عزّت او و پيروى از خداوند سبحان است از نظر بگذرانيم اخلاص نهفته در وجود حضرت( ع) را در مى‌يابيم و فهم مى‌كنيم كه اين ادعيه از كدام قلب بيرون مى‌آيد و بر كدام زبان جارى مى‌شود».

وى در جاى ديگرى از مقدّمه خود مى‌گويد:

« ضرورتا چنين پديده‌اى ظهور نخواهد يافت مگر از روى كمال نفسانى و صفاى درونى و علم و شناخت كاملى كه نقطه امتياز اوست بر كسى كه در بيش‌تر مدّت عمر خود، پستى و بى‌ارزشى سنگ را در نيافته و در باقيمانده ايّام عمرش به پايين‌ترين مراتب اين عبادت موصوف نگشته است».

بخارى در باب« انديشه فرد در نماز» پيش از ابواب« سهو» در باره عمر مى‌گويد:« من لشكريانم را در حال گزاردن نماز تجهيز مى‌كنم».

شيخ مظفّر در دلائل الصّدق 2/ 542- 547 پس از آوردن اين دو سخن از ابن ابى الحديد مى‌گويد:

« چگونه مى‌شود صاحب چنين عبادت و شناختى را با ديگران سنجه كرد؟ و آيا بر اساس آيين عقل، پسنديده است كه چنين كسى رئيس دين و امام مذهب باشد و آن شخصيّت مأموم؟ داورى عدالت و برهان قاطع چنين حكمى ندارد».