حضرت (ع) ركوع و سجودى طولانى داشت و در آن خضوع و زارى فراوان مى‌كرد.

از سرور ما موسى بن جعفر الكاظم (ع) روايت شده است كه آيه مباركه‌[1]- تَراهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً سِيماهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ[2]- در باره امير المؤمنين على (ع) نازل شده است‌[3].

[ابن عبّاس مى‌گويد كه اين آيه شريفه: وَ يَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالرَّسُولِ وَ أَطَعْنا[4]- در حقّ على (ع) نازل شده است.]

[1] فتح/ 29؛ آنان را بينى كه ركوع مى‌كنند، به سجده مى‌آيند و جوياى فضل و خشنودى خدا هستند.

نشانشان اثر سجده‌اى است كه بر چهره آن‌هاست.

[2] اين خبر در احقاق الحق 3/ 416 و 14/ 345 به نقل از منابع عمومى آمده است.

[3] علّامه مجلسى در بحار الانوار 36/ 188 مى‌گويد:

« پوشيده نيست كه توصيف حضرت( ع) از سوى خدا با چنين اوصاف شريفى فضيلتى است بزرگ كه اگر فضايل ديگر حضرت( ع) نيز در نظر گرفته شود مانع از آن مى‌شود كه ديگرى را بر حضرت( ع) پيشى داد».

شيخ مظفّر در دلائل الصّدق 2/ 285 مى‌گويد:

« اين آيه دلالت دارد بر امامت امير المؤمنين( ع)، چرا كه حضرت( ع) را به صيغه جمع: الّذين معه» آورده است كه اشاره دارد به اين كه على( ع) به منزله همه كسانى است كه با پيامبر6 هستند، زيرا كه اوست جانمايه همه آن‌ها. پس برترى حضرت( ع) بر ايشان در جهاد و تقوا و همه صفات كمال براى حضرت( ع) ثابت است به ويژه با پيوست اين خبر كه:« محمّد و الّذين معه» اعمّ از اوصاف بزرگى كه همه آن‌ها براى بيش‌تر صحابه و يا حتّى براى يكى از آن‌ها به گونه‌اى كامل به ثبوت نمى‌رسد و كامل اين اوصاف براى پيامبر6 ثابت است و براى على( ع) كه همسنگ و جان پيامبر6 است».

[4] نور/ 47؛ و مى‌گويند به خدا و رسول ايمان آورديم و فرمان برديم.