سپس گريست و گريستم. بعدها كسانى كه همراه ابى عبد اللَّه الحسين- 7- (در كربلا) بودند نقل كردند كه آنچه تو شنيدى ما نيز در ميدان جنگ شنيديم و گفتيم كه آن صدا، صداى خضر نبى- 7- بود[1].

علامتهايى كه قبل از ظهور حضرت مهدى (عج) و در زمان او رخ مى‌نمايد

(1) 57- پيامبر اكرم- 6- فرمود: ده علامت است كه قبل از قيامت بايد پديد آيد: سفيانى، دجّال، دخان (دود)، دابة الارض، قيام قائم، طلوع آفتاب از مغرب، فرود آمدن عيسى از آسمان، فرو رفتن زمين در شرق، فرو رفتن زمين در جزيرة العرب و آتشى كه در قلب شهر «عدن» بيرون مى‌آيد و مردم را به محشر سوق مى‌دهد[2].

و فرمود: در «قزوين» مردى قيام مى‌كند كه نام او به نام يكى از پيامبران است، مردم از مشرك و مؤمن به اطاعت او مى‌شتابند و او كوهها را پر از خوف و وحشت مى‌كند[3].

و فرمود- 6-: خوشا به حال كسى كه زمان قائم اهل بيت مرا درك مى‌كند در حالى كه پيش از قيامش معتقد به او بوده و دوست او را دوست مى‌داشته و از دشمنش بيزارى مى‌جسته و تمامى ائمه هدايتگر قبل از او را، دوست داشته است، آنان نزد من بهترين و گراميترين خلق خدا هستند[4].

و فرمود: مردمى بعد از شما خواهند آمد كه يك مرد آنان ثواب پنجاه نفر از شما را دارند.

اصحاب عرض كردند: يا رسول اللَّه! ما در جنگ بدر و احد و حنين در ركاب‌

[1] أمالى صدوق: ص 478، حديث 5. بحار: 44/ 252، حديث 2 و 61/ 170، حديث 26.

[2] كتاب غيبت شيخ طوسى: ص 267. خصال شيخ صدوق: 2/ 431، حديث 13.

[3] بحار: 52/ 213، حديث 66.

[4] بحار: 52/ 129، حديث 25.