در فال و زوج و فرد هم صحيح در مى‌آيد بدون اينكه پايه‌اى داشته باشد. و اين اخبار موجب علم نمى‌گردد. و نمى‌شود. به آن اعتماد كرد و نمى‌تواند معجزه و برهان راستى صاحبش باشد. وقتى كه اخبار پيامبران و امامان هميشه درست درآمد و موافق واقع شد، پس بايد معجزه باشد؛ زيرا نمى‌شود كسى هيچ امتيازى نداشته باشد و از آينده و غيب خبر دهد و صحيح در بيايد و هيچ خلاف و كذبى در آن واقع نشود، وقتى كه معجزات دليل راستگويى شدند، پس ما را راهنمايى مى‌كنند كه صاحب آن از جانب خداست و خداوند او را به علم خود مخصوص گردانيده و نبىّ قرار داده است. و همچنين آنچه از علوم خداوند در دست وصى پيامبر به وقوع مى‌پيوندد، دليل صدق اوست، پس اخبار پيامبر و امامان از غايبات، دليل راستگويى آنان است.

اخبار از غيب، دليل است بر صداقت گوينده آن‌

(1) معناى غيب يعنى چيزى كه از احساس ما پنهان است يا ما نمى‌توانيم به آن علم پيدا كنيم و دستيابى به آن ممكن نيست مگر به وسيله شخص صادقى كه از غيب خبر داشته باشد. و اين طور هم نيست كه فقط توسط جبرئيل به تمام غيبها پى ببريم؛ زيرا به بعضى از آنها مى‌شود از طريق مشاهدات استدلال كرد و عده‌اى مبنى بر مشاهدات است. و آن نوعى كه خبر از آن حجّت است- از چيزهايى كه از مشاهدات دليلى بر آن نداريم- همچنين معجزه مى‌باشد.

اگر گفته شود: ممكن است خبر از غيب، دليل صدقش نباشد؟! زيرا آنجا كه گفته مى‌شود: تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ‌[1] حكم به زيانكارى ابو لهب كرده و اگر ايمان مى‌آورد مى‌گفت: منظور من اين بود كه اگر ايمان نياورد حكمش اين گونه باشد، مانند آيه ديگر كه گفته است: مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ[2]، منظورش‌

[1] يعنى:« بريده باد دستان ابو لهب»،( سوره تبّت، آيه 1).

[2] يعنى:« هر كس به خداوند شرك بورزد، بهشت بر او حرام است»،( سوره مائده، آيه 72).