و از آن جمله است آيه: «مُسْلِماتٍ مُؤْمِناتٍ قانِتاتٍ* تائِباتٍ عابِداتٍ سائِحاتٍ‌»[1] كه وزن آن چنين است:

باز گفته‌اند: مانند اينها در سخن پيامبرتان نيز موجود است، افزون بر اين، خود گفته است: «باكى ندارم كه چه چيزى بياورم، اگر ترياك بياورم يا به تميم تعلق پيدا كنم يا از جانب خود شعر بگويم».

(1) سپس در جنگ حنين گفته است:

و در جنگ خندق هم در پاسخ انصار كه مى‌گفتند:

مى‌گفت:

باز گفته است:

فحبذا ربّا و حبذا دينا[5] و هنگامى كه در جنگ انگشتش زخمى شد، گفت:

[1] سوره تحريم: آيه 5.

[2] يعنى:« من پيامبر هستم دروغ نيست، من زاده عبد المطلب مى‌باشم».

[3] يعنى:« ما كسانى هستيم كه با محمّد بر جهاد بيعت كرديم مادامى كه هستيم تا ابد».

[4] يعنى:« زندگى نيست مگر زندگى آخرت، خداوندا! انصار و مهاجر را گرامى دار».

[5] يعنى:« غير از خدا كسى را پرستش نمى‌كنيم و اگر جز او را پرستش كنيم بدبخت هستيم و چه خوب خدايى! و چه خوب دينى است».

[6] يعنى:« تو فقط يك انگشت هستى كه خونى‌شده‌اى و در راه خداوند مجروح گشته‌اى».