و نيز خداوند به پيامبرش فرموده: وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ‌[1]، در حالى كه دندان پيامبر را شكستند [شهيد كردند] و سرش را زخمى نمودند.

و نيز در قرآن مجيد آمده است: ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ‌[2]، در حالى كه مردم هميشه دعا مى‌كنند ولى اجابت نمى‌شود.

و نيز: فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ‌[3]، و اين دليل است بر اينكه- نعوذ باللَّه- محمّد- 6- به آنچه داشته مطمئن نبوده و مردم را به سوى كسانى كه خود شاهد بوده است كه آنان كتمان حق مى‌كردند و باطل مى‌گفتند، حواله داده در حالى كه آنان نزد او غير ثقه در ادّعا و خبر بودند.

پاسخ و ابطال سخنان منكرين نبوّت و امامت‌

(1) پاسخ از آنچه گفتيد اوّلا اين است كه: تأويل چيزى كه حكايت كرديد غير از آن چيزى است كه توهم نموديد. اينكه كفّار بر مؤمنين سلطه ندارند؛ يعنى در اقامه حجّت سلطه ندارند و نمى‌توانند دليل اقامه كنند و دين مؤمنين را باطل نمايند و منظورش قهر و غلبه ظاهرى نيست. و اين معناى اين آيه است كه مى‌فرمايد:

لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ‌[4] يعنى با دليل و حجّت نه با قهر و غلبه.

و يحيى بن زكريّا هنگام كشته شدن حجّتش بر قاتلانش ثابت بود و با دليل و حجّت پيروز بود، گر چه در ظاهر مغلوب گرديده بود و اين هم دليل بطلان دين و فساد طريقه‌اش نمى‌شود.

اما در مورد آيه: إِنْ يَكُونُوا فُقَراءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ‌، دو پاسخ دارد: يكى اينكه منظورش فقر جنسى بوده كه با نكاح غنى مى‌شود. و ديگرى اينكه خداوند غالب حالها را مراعات كرده و بعد از ازدواج پيامبر به خديجه فرمود: وَ وَجَدَكَ عائِلًا فَأَغْنى‌[5]؛ يعنى تو را با مال او غنى ساخت.

[1] سوره مائده، آيه 67.

[2] سوره غافر، آيه 60.

[3] سوره نحل، آيه 43 و انبياء، آيه 7.

[4] سوره توبه، آيه 33.

[5] سوره ضحى، آيه 7.