ساحران از او اطاعت كنند و موسى از اين ترسيد كه معجزه و شعبده بر حاضران مشتبه شود (تا اينكه ساحران خود گفتند: اين سحر و شعبده نيست).

(1) وقتى پيامبر يا وصى او دعا كند بدون هيچ گونه آلت و اسبابى، معجزه پديد مى‌آيد و آلتى بيشتر از دعا ندارد، ولى شعبده سرعت دست است كه با اسباب و آلات مخصوص خودش و با تعليم از قبل پديد مى‌آيد و در آن ممكن است چند نفر مساوى باشند و آن را فقط كسى مى‌تواند كه مقدماتش را آموخته باشد و بايد آلاتى باشد كه از آن در اتمام اين كار كمك بگيرد.

بدان معجزه كارى است كه شعبده بازان معاصر پيامبر هر چه هم تلاش كنند نمى‌توانند مانند آن معجزه را انجام دهند، چه رسد به غير شعبده بازان، مثل عصاى موسى كه ساحران را با اينكه در كار خود ماهر بودند عاجز كرد. شعبده چيزى است كه حيله‌گران با سرعت دست و به وسيله آلات مخصوصى انجام مى‌دهند كه بعضيها از آن سر در مى‌آورند و بعضيها سر در نمى‌آورند.

معجزه به دست كسانى كه به راستى و صداقت و پاكى شناخته شده‌اند پديد مى‌آيد ولى شعبده در دست حيله‌گران و خبيثان و او باش پديد مى‌آيد.

صاحب معجزه هنگام اعجاز، ديگران را به مبارزه فرا مى‌خواند و اجمالا موافق عقل است و به واسطه آن، بر جميع خلايق مباهات مى‌كند. و هر چه روزگار بگذرد، از وضوح و درستى آن كشف مى‌كند و پرده برمى‌دارد.

و معجزه شرائطى دارد كه ذكر كرديم. علاوه، اين در حيطه قدرت خداوند ممكن است و قول منكرين را كه وقوع آن را محال مى‌دانند، باطل مى‌كند و خداوند سبحان براى تصديق پيامبر و امام آن را ظاهر مى‌سازد. و اكثر شعبده‌ها در يك زمان مخصوص و مكان مخصوص محقق مى‌شوند و از وسائلى كمك گرفته مى‌شود، ولى معجزه به هيچ زمان و مكان مخصوصى متعلق نيست و صاحب آن از هيچ گونه وسائلى كمك نمى‌گيرد. هنگامى كه دعا كرد و خواست، خداوند متعال آن را ظاهر مى‌كند و در آن از هيچ وسيله‌اى كمك گرفته نمى‌شود. و آن به صورت ناقض عادت است و عقول را حيران مى‌كند و بر نفوس غلبه مى‌نمايد تا