اينكه گردنها در مقابل آن كج مى‌شوند و جانها خاضع مى‌گردند و قلوب كسانى كه مى‌خواهند صدق صاحب آن را بدانند، آگاه مى‌شوند.

معجزه، نشانه صداقت‌

(1) هر گاه معجزه‌اى باشد، علامت صدق است چه صاحب معجزه پيامبر باشد و چه امام. و معجزه براى تصديق صاحبش مى‌باشد چه در ادّعاى نبوّت و چه در تحقيق حالش؛ زيرا خبر مخبر يا راست است يا دروغ و معجزه علامت راستى است.

خداوند متعال هم مى‌تواند علامات و اماراتى نصب كند تا ميان صدق و كذب تمييز دهد، چنانچه مى‌تواند آشكارا اعلام كند كه چه چيزى راست و چه چيزى دروغ است، ولى تا مادامى كه تكليف هست اين كار را نمى‌كند. و اگر خداوند علامتى را براى تشخيص راست از دروغ نصب نمى‌كرد، كسى نمى‌توانست بر راستى سخن پيامبر استدلال كند. و اين به عجز خداوند منجر مى‌شد كه باطل است؛ زيرا خداوند قادر بالذات است پس بايد بتواند علامتى براى تشخيص راست از دروغ نصب كند. آنگاه اين علامت يا چيزى عادى است و يا چيزى است مخصوص شخصى كه به راستى ادّعاى پيامبرى مى‌كند و ناقض عادت است بر منوالى كه قبلا گفتيم و خارق العاده است نه چيزى عادى.

پس در اين صورت معجزه مى‌تواند علامت راستى باشد و مخصوص راستگو گردد و هنگامى كه پديد آمد، معلوم مى‌شود كه از اوست و كاذب و دروغگو نمى‌تواند آن را داشته باشد؛ زيرا حكم اماره مانند دلالت است نمى‌شود دليل باشد ولى مدلول نباشد و همين طور اماره؛ چنانچه علت موجب حكم است وقتى كه باشد و حكمش نباشد پس علت آن حكم نيست و معجزه علامت صدق است و علامت چيزى مانند دلالت آن است، حكمش بر آن بار مى‌شود و كاذب نمى‌تواند آن را داشته باشد.