عادى نبود كه از زبان سايرين آن را گرفته باشد، پس بايد ما را بر صدق او آگاه بگرداند.

و از غيب به طور تفصيل خبر مى‌داد نه به طور اجمال مانند آيه: لَتَدْخُلُنَّ الْمَسْجِدَ الْحَرامَ إِنْ شاءَ اللَّهُ آمِنِينَ مُحَلِّقِينَ رُؤُسَكُمْ وَ مُقَصِّرِينَ لا تَخافُونَ‌[1]. و همان گونه كه خبر داده بود، همان طور شد.

و آن حضرت داراى تقويم و حساب و اسطرلاب نبود، محل طلوع ستاره و به وجود آمدن باد را ياد نگرفته بود، ولى منجمين را انكار مى‌كرد و مى‌فرمود: «هر كس عرّاف و كاهنى را بياورد و به گفته او ايمان داشته باشد، به آنچه بر محمّد نازل شده، منكر گشته است».

فهميديم كه خبر دادن از غيب به طور تفصيل- بدون اينكه اختلافى نه كم و نه زياد در آن واقع شود و بدون استفاده از آلتى و حسابى و تقويمى و ستاره‌اى و يا از نجوم كه گاهى درست در مى‌آيد و گاهى خطا- ممكن نيست مگر از صاحب معجزه مخصوصه كه خداوند آن را با الهام به او اختصاص داده باشد، يا كارى كه ناقض عادت جاريه در مانند آن باشد، براى اظهار صدق كسى آن را ايجاد مى‌كند تا دليل بر صدق و علامت او باشد.

اخبارهاى غيبى قرآن كريم‌

(1) آگاه باش كه اخبار غيبى قرآن دو گونه است: يكى خبر از گذشته و دوّمى خبر از آينده مى‌باشد؛ اما اخبار گذشته مانند داستانهاى امتهاى گذشته بدون اينكه از كتابى ياد گرفته باشد و اما اخبار از آينده كه به طور تفصيل خبر داده بدون اينكه در آن از تلقين كسى يا مرشدى يا حكم تقويمى يا رجوع به حساب مانند خسوف و كسوف و اسطرلاب، و طالع استفاده كرده باشد.

و اين مانند قول خداوند متعال است: لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ‌

[1] سوره فتح، آيه 27.