شنيد) گريست، پرسيدند چه چيز تو را مى‌گرياند؟ گفت: «نظم».

(1) 3- نظم قرآن پيوسته تازه است و خسته نمى‌كند و كهنه نمى‌شود ولى كتابهاى آسمانى گذشته از زيور نظم عريان هستند و اهل كتاب، براى كتابهاى خود، «نظم» را ادعا نكرده‌اند.

4- قرآن به صورتى است كه يك بار به پيامبر خطاب مى‌كند و يك بار هم به كسى ديگر.

5- مانند قرآن در جامع بودن يافت نمى‌شود؛ چون در آن فراوانى و خلاصه بودن است كه مانند دو صفت متضاد مى‌باشند.

6- اجزاى آن به يك ديگر مخلوط نشده‌اند و عادت بشر بر اين است كه معانى كلام را تقسيم كند.

7- هر فضيلتى كه در تأسيس زبان عربى نقش داشته باشد، در قرآن موجود است.

8- وجود برترى ميان بعضى از اجزاى سوره‌ها و جزء بهتر و برتر، ميان سوره‌هاى گوناگون ظاهر مى‌شود، چنانچه در «تورات»، ده كلمه وجود دارد كه شامل وصايا مى‌شود و به خاطر ارزشمند بودن آن كلمات، به آنها سوگند مى‌خورند. و همچنين در «انجيل»، چهار صحيفه است و در «زبور» حمدها و تسبيح‌هايى است كه در نمازشان آنها را مى‌خوانند.

9- در قرآن آنچه مردم به آن نياز دارند از اصول و فروع دينشان و از اشاره بر عقليات و اقامه برهان بر ملحدين و براهمايان و دوگانه پرستان و منكرين بعثت و طبيعيين، با مختصرترين و رساترين كلام وجود دارد. و نيز در آن انواع اعراب و انواع لغت عربى و حقيقت و مجاز و حتى «طب» هم موجود است؛ چنانچه مى‌فرمايد:

كُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لا تُسْرِفُوا[1] كه پايه و اساس طب همين است. و در آن محكم و متشابه و ناسخ و منسوخ است و قرآن كريم بر تمام كتب آسمانى گذشتگان نگهبان‌

[1] سوره اعراف، آيه 31.