انداختم و غلام سياهى بيرون آمد و با من تندى كرد و گفت از اينجا برخيز، پس برخاستم، نشستم و گفتم: اين كار را نمى‌كنم. آن غلام وارد شد و بيرون آمد و گفت: داخل شو.

پس وارد شدم و سلام كردم و ديدم مولايم امام زمان- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- وسط خانه نشسته است وقتى كه مرا ديد، با اسمى كه جز خانواده‌ام در كابل كسى از آن خبر نداشت، مرا صدا زد و مرا از چيزهايى خبر داد.

گفتم: نفقه و خرجى من گم شده است در حالى كه گم نشده بود و وجود داشت، فرمود: آگاه باش! كه آن نفقه به خاطر دروغى كه گفتى از كفت خارج خواهد شد و خرجى به من داد. پس از آن پول خودم گم شد و آنچه حضرت داده بود باقى ماند. در سال دوّم هم رفتم ولى كسى را در خانه نيافتم‌[1].

طولانى بودن غيبت امام زمان (عج)

(1) حسن بن محمّد بن صالح بزّاز مى‌گويد: از امام حسن عسكرى- 7- شنيدم كه فرمود: فرزند من، قائم بعد از من است و كسى است كه سنّتهاى پيامبر توسط او مرمت مى‌گردد و غيبت نيز در باره او جارى مى‌شود تا اينكه به خاطر طولانى بودن مدت غيبت، قلبها سخت مى‌شود و كسى به آن حضرت قائل نمى‌شود مگر كسانى كه خداوند ايمان را در قلوب‌شان نوشته باشد و او را با روح خودش تأييد كند.

امام صادق- 7- از پيامبر اكرم- 6- نقل مى‌كند كه فرمود: «آدم ابو البشر» 730 سال زندگى كرد. «نوح» 1450 سال، ابراهيم 175 سال، اسماعيل 120 سال، اسحاق 180 سال، يعقوب 146 سال، يوسف و موسى، هر يك 120 سال، هارون 133 سال، داود 140 سال و سليمان 700 سال.

سعيد بن جبير مى‌گويد: از امام سجّاد- 7- شنيدم كه فرمود: در قائم ما سنّتى از نوح است و آن طول عمرش مى‌باشد[2].

[1] بحار الانوار: 52/ 29، ذيل حديث 22.

[2] بحار الانوار: 51/ 217، حديث 5.