گفتم: سرور من! بعد از اين شما را نخواهم ديد؟

فرمود: اى حسن! اگر خداوند بخواهد.

مى‌گويد: از حجّم برگشتم و در مدينه به خانه امام جعفر صادق- 7- رفتم و آنجا ماندم، از آنجا فقط براى سه چيز: تجديد وضو، خواب و وقت افطار بيرون مى‌آمدم و برمى‌گشتم. هنگام افطار به منزلم برمى‌گشتم و كوزه‌اى را پر از آب مى‌ديدم كه سر آن پياله‌اى قرار دارد كه در آن هر چه در روز به آن ميل داشتم وجود داشت، اين خوردنى. و لباس زمستان در زمستان و لباس تابستان در تابستان براى من كفايت مى‌كرد، روزى آب را مى‌گرفتم و به خانه مى‌پاشيدم و كوزه خالى را رها مى‌كردم و برايم طعام آورده مى‌شد، در حالى كه به آن نياز نداشتم، ولى طورى نشان مى‌دادم كه همراهانم نفهمند[1].

فرجام دروغگويى در حضور امام زمان (عج)

(1) محمّد بن شاذان از كابلى نقل مى‌كند كه او را نزد ابو سعيد غانم بن سعيد هندى ديدم، گفت: از كابل در حال شك و براى جستجو بيرون آمده و درستى اين دين را در انجيل يافته بود و با آن خواسته است تا هدايت شود.

ابن بابويه مى‌گويد: محمّد بن شاذان در نيشابور به من گفت: خبردار شدم كه او رسيده، مترصد شدم تا اينكه او را ملاقات كردم و در باره داستانش از او پرسيدم، گفت: پيوسته در جستجوى دين حق بود. تا اينكه در مدينه اقامت كرده است و قصد خود را به هر كس كه مى‌گفته او را طرد و به همه معرفى مى‌كردند تا اينكه پير مردى از بنى هاشم به نام «يحيى بن محمّد عريضى» را ديده و آن پيرمرد گفته است: چيزى را كه تو جستجو مى‌كنى آن در «صريا»[2] است. پس به قصد «صريا» رفتم و وارد دهليز شدم كه آب پاشيده شده بود. پس خودم را بر پستويى‌

[1] بحار الانوار: 52/ 31، حديث 27.

[2]« صريا» در سه ميلى مدينه قرار دارد كه امام موسى كاظم- 7- آن را بنا كرده است.