او نام و كنيه رسول خدا- 6- را دارد. او هنگام وفات پدرش امام حسن عسكرى- 7- پنج ساله بود. خداوند به او حكمت و فصل خطاب (را در اين سنين) عطا كرد و او را آيتى براى جهانيان قرار داد و به او حكمت عنايت كرد همان طور كه به يحيى (يحياى پيامبر) در كودكى حكمت عطا نمود و او را در خردسالى امام گردانيد همچنان كه عيسى را در گهواره پيامبر قرار داد.

او از لغزشها و خطا معصوم است و اصلاح‌كننده سركشان است. رفتار و روش زندگى او و پدرانش از خارق عادات است‌[1].

(1)

تساوى پيامبر 6 و ائمه معصومين (ع) با انبياى ديگر (ع) در معجزات و غير آن‌

(2) از نشانه‌هاى پيامبر ما- 6- و جانشينانش آنچه كه برابرى با معجزات ساير پيامبران مى‌كرد را قبلا بيان كرديم، بدان كه: همانا خداوند متعال همان طور كه به حضرت آدم- 7- امر كرد كه از بهشت خارج شود و به زمين هجرت كند، به حضرت محمّد- 6- نيز فرمان خارج شدن از مكّه به مدينه را داد.

و چنان كه حضرت آدم- 7- را به كشته شدن فرزندش هابيل آزمايش كرد، حضرت محمّد- 6- را نيز به كشته شدن فرزندانش امام حسن و امام حسين- 8- امتحان كرد و پيامبر آن را مى‌دانست؛ زيرا خدا به او خبر داده بود.

و همان طور كه خداى سبحان آدم- 7- را اكرام نمود وقتى كه امر به قرار دادن هسته خرما در داخل زمين كرد و همان موقع قد كشيد و بالا رفت و به نخلى كه خرما بر آن بود تبديل شد، حضرت محمّد- 6- را نيز مانند آدم گرامى داشت وقتى كه سلمان فارسى اسلام آورد كه جريان آن را قبلا ذكر

[1] ارشاد مفيد: 390. بحار: 51/ 23، حديث 36.