(1)

معجزات اخلاقى امام زمان (عج)

(2) امّا صاحب الزمان- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- كه او را ديده‌اند و از او شنيده‌اند، وقتى كه به دنيا آمد براى عظمت خداوند به زمين افتاد و سجده كرد مانند پدرانش- :- تا امير المؤمنين و همان طور كه از رسول خدا- 6- است كه هنگام ولادت، چنين نمود و همچنين از همه آنان چنين حالتى هنگام ولادت، روايت شده است.

خداى متعال را تسبيح و تهليل و تكبير و تمجيد مى‌گفت. و آيات و نشانه‌هاى او از زمان كودكى تا بزرگيش بيشتر از آن است كه به شمارش درآيد، از نظر اخلاق نكويش و علم و زهد و نورش كه در همه جا گسترده شده و يارى و دستگيرى نمودنش از افسردگان و استغاثه‌كنندگان به او در جاى جاى زمين چه در خشكى و چه در دريا.

او به شيخ مفيد چنين نوشت: «ما اگر چه مقيم هستيم در جاى خودمان كه دور از منازل ستمگران است، بر طبق مصلحتى است كه خداوند براى ما و براى شيعيان مؤمن ما، مادامى كه دولت فاسقين برقرار است مقدر فرموده پس ما مسلط هستيم و علم داريم به اخبار شما و هيچ خبرى از شما براى ما پنهان نيست ... ما شما را بى‌سرپرست رها نمى‌كنيم. و ياد شما را فراموش نمى‌كنيم (به ياد شما هستيم) و اگر غير از اين بود، بر شما رنج و سختى و بلا نازل مى‌شد و دشمنان، شما را بيچاره مى‌كردند.

و اگر شيعيان ما (كه خداوند آنان را موفق به اطاعتش نمايد) دلهايشان با هم و يكى باشند (در نسخه بدل، كلمه «اصلاح» به جاى «اجتماع» هست كه به نظر صحيحتر مى‌رسد؛ يعنى اگر قلوبشان را اصلاح مى‌كردند) بركت ديدار ما بر ايشان زودتر حاصل مى‌شد، پس مانعى از ديدن ما نيست مگر آن چيزى كه ما دوست نداريم و به ما مى‌رسد (يعنى گناهان)[1].

[1] احتجاج طبرسى: 2/ 318- 325. بحار: 53/ 174، حديث 7 و 8.