مى‌گيرند؟! در حالى كه ما اهل بيت رحمت و درخت نبوّت و معدن حكمت و محل رفت و آمد فرشتگان و جايگاه نزول وحى هستيم‌[1].

و فرمود: مصيبت مردم بر ما بسيار بزرگ است؛ زيرا اگر آنان را دعوت كنيم، اجابت نمى‌كنند و اگر آنان را ترك كنيم، به غير از ما راه هدايت و نجات ندارند[2].

و فرمود: هر گاه حديثى را نقل كردم و سندش را ذكر ننمودم پس بدانيد سند من در آن حديث به پدرم و او از جدش و او از پدرش و او از جدش رسول خدا- 6- و او از جبرئيل و جبرئيل از خداى عزّ و جلّ برمى‌گردد[3]. و اين كلام كسى است كه از اشتباه و بيهوده‌گويى، معصوم مى‌باشد و طريقش خارق العاده است.

(1)

در معجزات اخلاقى امام جعفر صادق (ع)

(2) او هوشيارترين اهل زمانش و بزرگترين آنان از نظر قدر و منزلت و با عظمت‌ترين آنان در بين خاص و عام بود، شهرت و آوازه‌اش در همه سرزمينها پيچيده و همه مردم، علوم مختلف را از او نقل مى‌كردند (علومى كه شتر سواران به آن ترّنم مى‌كردند) او و پدران و امامان از فرزندانش از راهنمايان آشكار كه موجب روشنى دلهايند و مخالفان را از بدگويى و القاى شبهات باز داشته و چون وفات پدرش امام باقر- 7- نزديك شد به او فرمود: (اى جعفر!)[4] خيرخواهى اصحابم را به تو سفارش مى‌كنم، گفتم: (قربانت گردم به خدا!)[5] آنان را به مقامى از علم برسانم كه هر مردى از آنان در هر شهرى كه باشد، محتاج به سؤال از هيچ كس نباشد[6].

[1] بحار: 46/ 288، حديث 11.

[2] ارشاد: ص 299. بحار: 46/ 288، حديث 11.

[3] أمالى: ص 42، حديث 10. بحار: 2/ 148، حديث 21.

[4] به نقل از اصول كافى: 1/ 80.

[5] به نقل از اصول كافى: 1/ 80.

[6] اثبات الهداه: 5/ 322، حديث 1. كشف الغمه: 2/ 166. بحار: 47/ 12، حديث 2.