از ديگرى در گوش و دلمان نقش مى‌بندد، آنگاه آن را مى‌شناسيم و مى‌دانيم‌[1].

محدّث بودن على (ع)

(1) 31- حمران بن أعين مى‌گويد: امام باقر- 7- به من فرمود: «براستى على- 7- محدّث بود»، اين را به رفقايم خبر دادم، گفتند: تا از او نپرسى چه كسى به او حديث مى‌گويد، كارى نكرده‌اى. به سوى امام- 7- برگشتم و گفته آنان را بازگو كردم. حضرت به من فرمود: فرشته‌اى با او حديث مى‌گويد.

عرض كردم: مگر على- 7- پيغمبر است؟ فرمود: نه. بلكه مانند يار و همدم سليمان، يعنى آصف بن برخيا و همدم موسى و يا همچون ذو القرنين، مگر به شما نرسيده كه (پيامبر) فرمود: در ميان شما مانند و شبيه او (ذو القرنين) وجود دارد و بلكه او از همه آنان برتر و بالاتر است‌[2].

نشانه محدّث بودن‌

(2) 32- ابو بصير از امام صادق- 7- روايت كرده است كه حضرت فرمود:

على- 7- محدّث بود. عرض كردم: نشانه محدّث بودن چيست؟ فرمود:

فرشته‌اى نزد او مى‌آيد و در قلبش چنين و چنان (يعنى حديث و خبر) حك مى‌كند. ابن ابى يعفور به امام صادق- 7- عرض كرد: ما مى‌گوييم على- 7- كسى بود كه در گوشش زمزمه و در قلبش افكنده مى‌شد و او محدّث بود.

راوى مى‌گويد: وقتى حضرت ديد من چنين مى‌گويم، فرمود: با حضرت على- 7- در روز بنى قريظه و بنى نظير، جبرئيل از سمت راست و ميكائيل از سمت چپ سخن و حديث مى‌گفتند.

[1] بحار الانوار: 26/ 61، ح 140.

[2] كافى: 1/ 269، ح 4. الاختصاص: 281.