آوردم و خواستم كه امام- 7- را مشاهده كنم امام هر چه كردم راهى پيدا نكردم، در خواب ديدم كه كسى گفت: اى على بن ابراهيم! خدا به تو اذن داد.

پس به قصد حجّ به سوى مدينه رفتم و از آنجا هم به مكه و حجّ بجا آوردم. شبى در طواف بودم كه جوان زيبا روى و خوش رايحه را ديدم كه طواف مى‌كند، محبّتش به قلبم نشست. ابتدائا از من پرسيد: اهل كجا هستى؟ گفتم: از اهواز. فرمود: آيا خصيبى را مى‌شناسى؟

گفتم: خدا رحمتش كند، دعوت خدا را لبيك گفت و رفت. فرمود: خدا رحمتش كند، شب او چه طولانى بود. آيا على بن ابراهيم را مى‌شناسى؟ گفتم:

من على هستم.

(1) فرمود: به تو اجازه دادم به كاروان خود برو و از آنجا به شعب بنى عامر برو آنجا مرا ملاقات خواهى كرد. از اين رو فورا رفتم و وارد شعب شدم و ديدم منتظر من است. با هم رفتيم تا اينكه كوههاى عرفات را طى كرديم و به كوههاى منى رسيديم. فجر كاذب شد كه به وسط كوههاى طائف رسيده بوديم، فرمود: پياده شو.

پياده شديم و نماز شب خوانديم. سپس نماز صبح. باز به حركت خود ادامه داديم تا اينكه بلنديهاى طائف نمايان شد، فرمود: آيا چيزى مى‌بينى؟

گفتم: تپه شنى كه بالاى آن خانه زيبايى است كه نور از آن مى‌درخشد.

فرمود: اينجا آرزو و اميد است، بعد رفتيم تا به پايين آن رسيديم، آنگاه فرمود:

پياده شو. اينجا هر چموشى رام مى‌شود. و افسار از ناقه خود بردار، اينجا حرم قائم است و جز مؤمن راهنمائى شده به آن وارد نمى‌شود و من بر او وارد شدم و ديدم نشسته و بردى را به كمر بسته است و برد ديگرى را ازار خود ساخته و به گردنش انداخته و مانند درخت راست قامت است؛ نه زياد بلند است و نه كوتاه، صورت مباركش گرد است و ابروانش كماندار و بينيش كشيده و صورتش پر نيست و در گونه راستش خالى است مانند دانه مشك در ميان عنبر.

وقتى كه آن حضرت را ديدم فورا سلام دادم و سلام مرا با بهترين وجهى بر گرداند و از مؤمنان پرسيد. گفتم: لباس ذلّت پوشيده‌اند و ميان مردم خوار و ذليل‌