خدائى نيست. و سخت او را قسم مى‌داد. در اين هنگام حضرت فرمود: اين گونه او را سوگند مده؛ چون از پدرم شنيدم كه از جدّم رسول خدا- 6- نقل مى‌كرد كه فرمود: هر كس دروغ قسم بخورد و خدا را در قسمش بزرگ بدارد و او را به صفات حسنى توصيف كند، اين بر گناه دروغ و سوگندش غالب مى‌شود و بلا را از او به تأخير مى‌اندازد. اجازه بده من او را به آن قسمى كه پدرم از جدّم نقل كرده سوگند بدهم كه از رسول خدا نقل شده است كه هر كس به آن قسم خورد به هلاكت دچار مى‌شود.

(1) منصور گفت: سوگند بده او را اى جعفر! امام صادق- 7- به آن مرد فرمود: بگو اگر دروغگو باشم از حول و قوّه خدا تبرّى جسته و به حول قوّه خودم پناه مى‌برم. آن مرد همين را گفت. امام فرمود:

خدايا! اگر دروغ مى‌گويد او را بميران. سخن حضرت تمام نشده بود كه آن شخص افتاد و مرد، او را برداشتند، بردند و خشم و غضب منصور فرو نشست. و از نيازهاى امام پرسيد (تا برآورده كند).

امام در پاسخ فرمود: من فقط نيازهايم را به خدا مى‌گويم. و تنها مى‌خواهم زود نزد خانواده‌ام بروم؛ چون دلهاى آنان به من بسته است. منصور گفت خودت مى‌دانى هر جور مى‌خواهى انجام بده. پس امام با احترام و تكريم از نزد او خارج شد و منصور از آن حضرت و كارهايش حيران گرديده بود.

عده‌اى گفتند: مگر چه شده است؟ مردى ناگهان فوت نموده، و از اين چيزها زياد اتفاق مى‌افتد. مردم نزد آن شخص مرده مى‌رفتند و نگاه مى‌كردند، وقتى توى تابوت گذاشتند مردم در او دقت مى‌كردند و بعضيها مذمّت مى‌كردند و بعضيها حسد مى‌بردند كه ناگهان در تابوت نشست و رويش را باز كرد و گفت:

اى مردم! من بعد از شما خدايم را ملاقات كردم، عذاب، سختى، و غضب شديد مرا گرفت به خاطر آن رفتارى كه من با جعفر بن محمّد صادق انجام دادم. پس، از خدا بترسيد و در مورد او هلاك نشويد آنچنان كه من شدم.

بعد كفنش را به رويش كشيد و به مرگ خود برگشت. ديدند كه ديگر هيچ‌