حرفهاى قبيح به من مى‌شنواند. در زبان نبطى لقبش «بوزينه ده» بود.

سالى حج بجا آوردم و به ملاقات امام صادق- 7- رسيدم و سلام كردم از حالم پرسيد؟ سپس ابتدائا به من فرمود: «بوزينه ده مرد». گفتم: كى؟ فرمود:

همين ساعت. رفتم و همان روز و ساعت را نوشتم، وقتى كه به كوفه رسيدم، برادرم به ملاقاتم آمد از او در باره كسانى كه در آبادى ما مرده‌اند پرسيدم؟ گفت: «بوزينه ده» مرد. گفتم: كى؟ گفت: روز فلان و ساعت فلان، يعنى همان وقتى كه مولايم امام صادق- 7- فرموده بود[1].

پيش بينى صحيح امام سجاد (ع)

(1) 40- عمران بن على حلبى مى‌گويد: شنيدم كه امام صادق- 7- فرمود: وقتى امام زين العابدين- 7- را با اهل بيت پيامبر نزد يزيد- لعنة اللَّه عليه- آوردند، آنان را در خرابه‌اى كه ديوارهايش سست بود قرار دادند.

يكى از آنها گفت: ما را در اين خرابه قرار دادند تا بر سر ما خراب شود.

يكى از نگهبانان اين را شنيد و به زبان قبطى گفت: اينها را بنگريد مى‌ترسند كه ديوار بر سر آنها خراب شود و اين بهتر است از آنكه فردا بيرون بياورند و يكى بعد از ديگرى گردنشان را بزنند. امام سجاد- 7- فرمود: به اذن خدا هيچ يك از اين دو نمى‌شود. و همين طور هم شد[2].

خط رومى بر ديوار خرابه شام‌

(2) 41- داود بن فرقد روايت مى‌كند كه: نزد امام صادق- 7- از شهادت امام حسين- 7- و برده شدن فرزندش به شام سخن به ميان آمد.

امام صادق- 7- فرمود: وقتى كه امام سجّاد- 7- به زندان‌

[1] بحار الأنوار: 47/ 81، حديث 71.

[2] بحار الأنوار: 46/ 70، حديث 47.