غلوّ ننمودن در باره اهل بيت (ع)

(1) 23- از اسماعيل بن عبد العزيز روايت شده كه گفت: امام صادق- 7- به من فرمود: آبى را براى من در دستشويى بگذار، پس برخاستم و آب را گذاشتم و با خود گفتم: من در مورد او اين گونه و آن گونه مى‌گويم در حالى كه به دستشويى مى‌رود.

وقتى كه بيرون آمد گفت: اى اسماعيل! بر هيچ بناى فوق طاقتش بار نكنيد كه منهدم مى‌شود. ما را بنده مخلوق قرار دهيد. و هر چه مى‌خواهيد در باره ما بگوييد مگر نبوّت‌[1].

خيال باطل در باره اهل بيت (ع)

(2) 24- خالد بن نجيح مى‌گويد: بر امام صادق- 7- وارد شدم و ديدم نزدش مردمى هستند، پس سرم را پايين انداختم و در گوشه‌اى نشستم و با خود گفتم: واى بر آنها! چه چيز آنان را غافل كرده كه نزد چه كسى حرف مى‌زنند؟! ناگاه حضرت مرا ندا داد و فرمود: من به خدا سوگند! بنده مخلوق هستم و پروردگارى دارم كه او را عبادت مى‌كنم و اگر وى را نپرستم مرا با آتش عذاب مى‌كند. پس گفتم: در مورد تو فقط حرف خودت را مى‌گويم‌[2].

تشخيص دادن مؤمن از منافق‌

(3) 25- ابو هاشم جعفرى مى‌گويد: نزد امام حسن عسكرى- 7- بودم كه مردى آمد. حضرت فرمود: اين ايستاده از برادران تو نيست. گفتم: چگونه او را شناختى؟ فرمود: مؤمن را از سيمايش مى‌شناسيم و منافق را از سستى او[3].

[1] بحار الأنوار: 25/ 279، حديث 22.

[2] بحار الأنوار: 47/ 71، حديث 26 و 27.

[3] بحار الأنوار: 69/ 268.