او را ديده بودند پرسيديم، گفتند: او جوان علوى است كه هر سال از مدينه پياده به حجّ مى‌آيد[1].

درمان بيمارى ناعلاج توسط امام (عج)

(1) 7- محمّد بن يوسف شاشى مى‌گويد: زخمى از نشيمنگاه من درآمد و آن را به تمام پزشكان نشان دادم و پول زيادى براى آن خرج نمودم ولى همه گفتند: دواى آن را نمى‌دانيم. پس نامه‌اى نوشتم و به زنى كه به خانه آن حضرت رفت و آمد داشت، دادم و از حضرت دعا خواستم.

پاسخ آمد كه: «خدا به تو لباس عافيت بپوشاند و تو را در دنيا و آخرت با ما قرار دهد» پس يك جمعه نگذشت كه عافيت پيدا كردم و خوب شدم‌[2].

استفاده از نام مستعار جهت تقيّه‌

(2) 8- همچنين محمّد بن يوسف شاشى مى‌گويد: وقتى كه از عراق برگشتم، مردى در مرو به نام محمّد بن حصين با ما بود و مالى را براى «غريم»[3] جمع كرده بود. از من در باره «غريم» پرسيد. من هم آنچه كه از نشانه‌ها و علامات از او ديده بودم، به او گفتم.

گفت: نزد من براى غريم مقدارى مال است، تو چه مى‌گويى؟

گفتم: آنها را به «حاجز»[4] بده.

پرسيد: آيا بالاتر از حاجز هم كسى هست؟

[1] اصول كافى: 1/ 332، حديث 15.

[2] بحار الانوار: 51/ 519، حديث 11.

[3] شيخ مفيد در كتاب ارشاد، صفحه 400 مى‌گويد: اين اسم خطاب به امام- 7- و در ميان شيعه رمز بود جهت تقيّه.

[4] او« حاجز بن يزيد» است كه در ربيع الشيعه از وكلاى امام زمان- 7- شمرده شده است.