معرفت و شناخت حقّ امام (ع)

(1) 7- امام صادق- 7- مى‌فرمايد: گروهى از مردم بر پدرم وارد شدند و پرسيدند: حق امام چيست؟

پدرم فرمود: حقّش بزرگ است، وقتى كه بر او وارد شديد، بايد او را بزرگ بداريد و احترام كنيد. و به آنچه مى‌آورد، ايمان بياوريد. و بر اوست كه شما را هدايت كند و در او خصلتى است كه هر وقت به خدمتش رسيديد از جلال و شكوهى كه دارد، هيچ كس نمى‌تواند با چشم پر به او نگاه كند؛ چون رسول خدا- 6- اين گونه بود و بايد امام هم اين گونه باشد.

آنان پرسيدند: آيا شيعيانش را مى‌شناسد.

فرمود: آرى، همان وقت كه مى‌بيند.

پرسيدند: آيا ما شيعه شما هستيم؟

فرمود: آرى، همه شما شيعه ما هستيد.

گفتند: نشانه اين چيست؟ ما را از آن با خبر نما.

فرمود: نشانه‌اش اين است كه مى‌توانم نامهاى خودتان، پدرانتان و قبيله‌هايتان را بگويم.

گفتند: پس ما را مطلع ساز. حضرت نامهاى خودشان، پدرانشان و قبيله‌هايشان را گفت و همه تصديق كردند.

فرمود: از آنچه قصد داريد سؤال كنيد، من پاسخ مى‌دهم و آن فرمايش خداوند متعال است كه مى‌فرمايد: كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ[1] باز حضرت را تصديق كردند.

فرمود: ما آن شجره‌اى هستيم كه اصل و ريشه‌اش استوار و شاخه‌هايش در آسمان است. و از علم خود هر چه بخواهيم به شيعيانمان مى‌بخشيم.

[1] يعنى:« مانند شجره طيبه‌اى كه ريشه‌اش استوار و شاخه‌هايش در آسمان است».