حضرت فرمود: از اين بپرس.

(1) پرسيدم: آيا ابو جعفر را ديدى؟

گفت: آيا او نايستاده بود؟

گفتم: از كجا فهميدى؟

گفت: چگونه نفهمم در حالى كه او نور درخشنده است.

مى‌گويد: از او شنيدم كه به مردى از افريقا مى‌گفت: حال راشد چگونه است؟

گفت: او را زنده و سالم ترك نمودم و به شما سلام مى‌رساند.

حضرت فرمود: خدا او را رحمت كند.

آن مرد پرسيد: مرده است؟

حضرت فرمود: آرى.

پرسيد: چه وقت؟

فرمود: دو روز بعد از آمدن تو.

آن مرد گفت: او كه مريض نبود و ناخوشى نداشت! فرمود: هر كس از مرض و ناخوشى نمى‌ميرد.

ابو بصير مى‌گويد: گفتم: اين مرد كيست؟

حضرت فرمود: مردى است از دوستان و محبين ما.

سپس فرمود: آيا گمان مى‌كنيد براى ما در ميان شما چشمان بينا و گوشهاى شنوا نيست؟ چه گمان بدى! به خدا سوگند! هيچ يك از اعمال شما بر ما پوشيده نيست. پس اعمال خوب را به حضور ما بياوريد و خودتان را به نيكى عادت دهيد. و از اهل نيكى باشيد و با آن شناخته شويد. به فرزندان و شيعيانم اين گونه وصيت مى‌كنم‌[1].

[1] بحار الانوار: 46/ 243، حديث 31.