مادرش برگرداندم. هنگامى كه امام زمان- 7- متولد شد، پاك و ختنه شده بود. و بر بازوى راست او: جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ كانَ زَهُوقاً نوشته شده بود[1].

استوارى حجّت خداوند

(1) 2- سيّارى‌[2] از نسيم و ماريه روايت مى‌كند كه آن دو گفتند: وقتى كه امام زمان- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- از مادر متولد شد، روى دو زانو افتاد و انگشت سبّابه‌اش را به سوى آسمان بلند كرد و عطسه‌اى نمود و آنگاه فرمود: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌ و صلّى اللَّه على محمّد و آله، عبدا داخرا للَّه غير مستنكف و لا مستكبر [و لا مستحسر]».

سپس فرمود: ستمگران، گمان مى‌كنند كه حجّت خدا از بين خواهد رفت. و اگر اجازه داشتيم كه سخن بگوييم، شك و ترديد از ميان مى‌رفت‌[3].

خاتم اوصيا (ع)

(2) 3- ابو نصر خادم مى‌گويد: بر امام زمان- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- وارد شدم در حالى كه وى در گهواره بود. به من فرمود: براى من صندل قرمز بياور. پس من هم آوردم. آنگاه فرمود: آيا مرا مى‌شناسى؟

گفتم: آرى، تو سرور و فرزند سرورم هستى.

فرمود: من از اين سؤال نكردم.

گفتم: پس برايم بيان كن.

فرمود: من خاتم اوصيا هستم و خداوند توسط من بلا را از اهلم و شيعيانم دفع خواهد كرد[4].

[1] بحار: 51/ 11، حديث 14.

[2] در زمان امام حسن عسكرى- 7- يكى از كاتبان آل طاهر بوده است.( مترجم).

[3] بحار: 76/ 53، حديث 5.

[4] بحار: 52/ 30، حديث 25.