حضرت در پاسخ چنين مرقوم فرمود: خداوند متعال عاقل را مخاطب قرار مى‌دهد. و هيچ كس نمى‌تواند به اندازه خاتم پيامبران و سيّد مرسلين- 6- دليل بياورد و برهان اقامه كند. با وصف حال، او را- نعوذ باللَّه- ساحر، كاهن و دروغگو قلمداد نمودند. و هر كس طالب هدايت باشد، هدايت مى‌شود الّا اينكه اكثر مردم با دلايل و معجزات، آرام مى‌گيرند. و در اين مورد، اگر خداوند به ما اجازه دهد، سخن مى‌گوييم و اگر مانع شود، ساكت مى‌شويم.

(1) اگر خداوند مايل بود كه حقّ ما ظاهر نشود، پيامبران را براى بشارت و بيم دادن ارسال نمى‌فرمود تا چه در حال ضعف و چه در حال قدرت، حق را اعلان نمايند و هميشه حق بگويند. تا اينكه خداوند كارش را به انجام رساند و حكمش را نافذ گرداند. و مردم چند گونه‌اند:

الف- برخى از مردم آگاه هستند و در راه نجات و رستگارى، قدم برمى‌دارند، به حق تمسك مى‌جويند، به جاى استوارى چسبيده‌اند، شك و ترديدى به خود راه نمى‌دهند و پناهگاهى جز ما نمى‌شناسند.

ب- و برخى ديگر، حق را از اهلش نمى‌گيرند و مانند كسى هستند كه تلاطم دريا او را به اين سو و آن سو مى‌برد. و هر وقت موج آرام گيرد و او نيز آرام مى‌شود (و از خود استقلالى ندارد).

ج- عده‌اى ديگر، كسانى هستند كه شيطان بر آنها غلبه كرده و كار آنها رد كردن اهل حقّ است. و به وسيله باطل، حقيقت را دفع مى‌كنند. و اين بخاطر حسادتى است كه دارند. پس چپ و راست را رها كن. ما مانند چوپان هستيم كه هر وقت بخواهد، گوسفندانش را گرد آورده با كمتر كوششى اين كار را مى‌كند.

اما آنچه از اختلاف دوستان ما گفتى، بعد از اينكه پدرم به من وصيت كرد و من بزرگترين فرزندان او هستم، ديگر شك و شبهه‌اى باقى نخواهد ماند. و هر كس در مسند حكم، بنشيند و حال مردم را بهتر رعايت كند، او اولى به اين كار است. و تو هم اسرار ما را فاش نكن. و دنبال رياست نرو كه اين دو كار، مايه هلاكت هستند.