تقيه به امر امام (ع)

(1) 25- محمّد بن عبد العزيز بلخى مى‌گويد: روزى هنگام صبح در خيابان «غنم» نشستم. هنگامى كه ابو محمّد- 7- از منزل خارج شد و به طرف دار الخلافه مى‌رفت، با خودم گفتم: اگر فرياد كنم و بگويم: اى مردم! بشناسيد اين حجّت خدا بر شماست، آيا مرا مى‌كشند؟

وقتى كه حضرت نزديك رسيد، با انگشت سبابه به دهانشان اشاره فرمود، يعنى ساكت باش و چيزى نگو، هنگام شب حضرت را ديدم، فرمود: يا كتمان مى‌كنى و يا كشته مى‌شوى. خودت را حفظ كن‌[1].

تشكيك در امامت‌

(2) 26- حجاج بن سفيان عبدى مى‌گويد: در بصره فرزند مريضم را ترك كرده و بيرون آمدم. سپس نامه‌اى به ابو محمّد- 7- نوشته و از او تقاضا نمودم تا براى پسرم دعا كند.

حضرت در پاسخ نوشت: خدا پسرت را رحمت كند كه مؤمن بود.

مى‌گويد: نامه‌اى از بصره رسيد كه معلوم شد، فرزندم در همان روزى كه امام- 7- در نامه، فوت او را نوشته، وفات كرده است و او به خاطر اختلافى كه ميان شيعيان رخ داد، در امامت شك نموده بود[2].

تقسيم مردم به سه گروه‌

(3) 27- ابو القاسم هروى مى‌گويد: نامه‌اى به امام حسن عسكرى- 7- نوشتم. و خبر دادم كه دوستان شما اختلاف دارند. و از او خواستم تا دليلى را ارائه دهد.

[1] بحار: 50/ 290، حديث 63.

[2] بحار: 50/ 274، حديث 44.